Padişaha kul olmak

Osmanlı sevdası, tabusu, övgüsü enteresan bir şey. "Osmanlıcılık" başlığıyla gelen, ağır fanatizmse farklı bir zihniyet. 
Herkes, her fikri savunabilir. Herkesin inancı kendine. Ama bu zihniyette farklı bir sapıklık var. 
İslam'ı kullanıyorlar. İslam'ı, nefis için bir kılıf olarak kullanmak haysiyetsizliğine düşüyorlar. Allah'ın, Zâtına bir yol olarak indirdiği dini; nefsini abad etmek adına değiştirmeye, eğmeye, bükmeye çabalayandan daha namert kim olabilir? Kimse! Bu en başta, dinin sahibi olan Allah'a hadsizlik. 
Padişah, halkı "kul" görüyor nefsine. Kul! Müslüman, kimin kuludur? Tek bir padişahın kuludur ki o, Allah'tır. Ötesine kulluk etmek, Allah'a şirk koşmaktır. Ortak bilmektir. Halbuki Allah, yaratıcılığında ve uluhiyetinde yegânedir. 
Bir insanı ilah bilip kulluk etmek, itikadi bir zaaftır, nefsin esaretine düşmektir de; kendini ilah bilmek, nefsin ulaşabileceği en aşağılık haldir. Müslüman, kuzeyse; bu zihniyet güney. Taban tabana zıt.
Başka bir açıdan daha bakalım mı?
Puta tapmakla, padişaha kul olmak arasında ne fark var? Padişahı rab bilmek, putperestliğin bir derece ılığından başkaca bir şey değil. 
Bunları, kendi geçmişimize sövelim diye demiyorum. Diğer milletlerin geçmişi bizimkinden bin kat kirli. Kirli de; biz, kendi geçmişimizin kirini de temiz bilirsek, yarın da "temiz" diyerek pisliğin göbeğine yuvarlanırız.
Padişahlar, insandı. Öldüler, gittiler. Karasıyla akıyla geçmişimizdiler. Ama! Atatürk'ü karalamak adına; "bakın O bunu yıktı, bu da İslam'dı" diyerek Osmanlı'yı göstermek, en başta Allah'ın düşmanlığıdır! 
İslam düşmanlığıdır! 
Bilin ki, halkı kul bilen padişahlar da Allah'ın hesabından kaçamayacak. Onların kulluğuna varırsanız, yarın kendinden başka ilah olmayan Allah'a hesap veremezsiniz! 
Benden, dostane bir ikaz!