Size daha önce yazarken içinde bulunduğum odanın halet-i ruhiyesinden bahsetmiştim. Mekandaki her ayrıntının bir şiiri, bir derdi, bir aşkı vardır. İnsan bir ayrıntıya bakınca orada kendi şiirini, orada kendi derdini, kendi aşkını görür. Ve bir samimiyet kurar o ayrıntı ile.Bizim içimize sığdıramadığımız dertler dış dünyada kendilerini böyle yansıtır. Derinden bir iç çekersiniz bu cümleyi okuyunca. Çünkü dertleriniz sizin öyle samimi arkadaşlarınız olmuştur ki onlarsız bir dünyanın yeterince anlamlı olmadığını bile düşünmüşsünüzdür bir zamanlar. Dertlerin dünyamıza mana kazandırdığı uzun zamandır bilinen bir hakikattir. Çünkü "dert insanı Allah yoluna yeder"miş. Yani Allah yoluna iletirmiş. Büyükler böyle derler. Razı olmayı, kabullenmeyi, mevcut şartların kıymetini bilip şükretmeyi insan derdin içine karıldıktan sonra anlar. Fakat bir karılma süreci mutlaka yaşanır, sular bulanmadan durulmaz. ,Karşımda duran çiçeğin yaprakları öyle bir zarafet içinde ki bizce bu çiçeğin bir derdi yok. Fakat bu çiçek aşık... Gerçi o da bir derttir. Yaprakların davranışı öyle latif ki böyle bir letafet ancak aşktan kaynaklanabilir. Bu üç harfli kelimeyi yücelten onun ilahi olmasıdır. Ancak her aşk sonunda Allah'a varır ya da öyle olmasını bekleriz. Aşkın aşk olması için insanda bazı duygu ve davranış değişikliklerine neden olması gerekir. Aşık olan insan her neye baksa, her nereden özlü bir söz işitse maşukunu hatırlar. Aşık olan insan her ne düşünse aslında maşuğunu düşündüğünü farkeder. Aşk değişimdir. Aşık olan insan halim selim olmuştur. Mahlukata merhameti artmıştır. Tevazu, yumuşaklık, tefekkür aşığın hallerinden olmuştur. Gayrı aşık kendinden soyunmuştur, aradığını kendi özünde bulmuştur."Bulagör kendinde yari"... Perdelerde akşam oldu, Allah'a emanet olunuz.
