Sen nasıl bir senesin 2020

Çok değil 2020'ye gireli daha birkaç ay olmasına rağmen gündemin baş döndürücü hızına hafızalarımız yetişemiyor. Bu topraklarda tarih boyunca durağan bir hayat belki de hiç yaşanmadı. Coğrafyanın bir nevi kaderi bu. Yoğun gündemlerle yoğrulmuş bir adrenalin toplumuyuz. Ama bu kadar yoğun ve sert rüzgârlar galiba tarih boyunca bu topraklarda hiç esmemişti. 

Son üç ayda meydana gelen hadiselere kronolojik sırayla bakacak olursak nasıl bir seneye girdik sorusunu bence herkes kendi kendine soruyor. Seneye Libya ile yapılan Deniz Yetki Alanlarının Sınırlandırılması Mutabakatının tartışmaları ile girdik. Bölgeyi çok doğru analiz eden gazeteci yazar Hasan Hüseyin Tekin bu anlaşmayı yorumlarken Libya'da yaşanacak savaşa dikkat çeken ilk gazeteci oldu. 

3 Ocak'ta İranlı General Süleymani'nin ABD tarafından Irak'ta şehit edilmesi ve ardından İran'ın ABD üslerini bombalaması, bir İran-ABD savaşının fitilini ateşler mi korkuları arasında Trump'ın son derece dikkatli hazırlanmış bir metini biraz da korkulu bakışlar içinde okumasıyla sadece Türk milleti değil coğrafyada yaşayan tüm halklar rahat bir nefes aldırdı. 

2019 yılı sonuna Libya ile yaptığımız deniz yetki alanı anlaşması ve ardından yaşanan gerginlikler Ocağın ilk haftası Libya'da yaşanan iç savaşta Türkiye'nin Sarraç lehine taraf olarak bölgeye asker göndermesiyle artık biz de bu savaşın bir parçası olmuştuk. Biz savaşı konuşurken sene başında küçük küçük sallanan Ege ve Marmara unutmaya çalıştığımız deprem gerçeğini tam hatırlatamamış olacak ki, Elazığ depremi ile deprem ülke gündeminin tek konusu oldu. Ülkece acımız büyüktü, dualarımız enkaz altındaki vatandaşlarımız içindi. Bu depremler beklenen İstanbul depremini ya da başka depremleri tetikler mi, mevsim kıştı ve bu nedenle evsiz kalanlar nerede yaşayacaktı gibi sorular daha cevabını bulamadan Van Bahçesaray'dan öyle bir çığ haberi geldi ki, sadece ve sedece bizim ülkemizde olabilecek türdendi. Çığ altında kalan 41 vatandaşa mı üzülelim yoksa bu vatandaşları hiçbir kurtarma kuralına uymadan çığ bölgesine götüren anlayışa mı kızalım bilemedik. Bu arada dünya Çin'de başlayan ve tüm dünyaya yayılma tehlikesi olan corona virüsünü anlamaya çalışırken ülkece 29 Şubat sabahına İdlip'ten gelen ilk etapta 33 olarak açıklanan şehit haberiyle uyandık. Kelimelerin duygularımızı anlatmaya yetmediği bir gündemimiz daha olmuştu. Ülke medyasında tek bir kj, gazetelerde ortak manşet "Acımız Büyük".

Acılar büyüktü ama kabul etmek gerekir ki her ateş düştüğü yeri yakıyor acılar ne kadar paylaşılırsa paylaşılsın herkes evine döndüğünde kendi gündemi ile dönüyor. Corona virüsü gerçeği de o türden bir gerçek. İlk virüslü hastayla ülkede tek gündem corona oldu. Ne yemeli, ne içmeli tartışmaları, maske fiyatları, sosyal mesafe, kolonya kıtlığı, makarna stoklama çılgınlığı gibi öğrenilmiş panik davranışlarının ardında hep hayatta kalma duygusu yatıyor.

İnsan zaman içinde her zorluğu bir şekilde sindiriyor ve kendi savunma sistemini geliştiriyor. Hatta savaşı bile normalleştiren bir fıtratımız var. Öyle de olmak zorunda, aksi takdirde depresyondan çıkamazdık. Coronaya da alışacağız ve sonrasında unutacağız, peki sonra! Sonra yeni sorunlar, yeni hastalıklar gelecek. Korkmayın, endüstri bu hastalıkların tamamına çare bulacak ve tabiî ki birileri bu işlerden çok para kazanacak.