Öğrencinin hali

Bu yıl yaklaşık iki milyon öğrenci üniversite için yoğun stres altında YGS adı verilen sınava girdiler. Sınavın amacı üniversite için ilk adım olarak tanımlanıyor. Ve bu aşamada yaklaşık bir milyon öğrenciyi başarısız olarak nitelendirdiler. Yani ÖSYM dedi ki; git bir daha gel ya da hiç gelme. Kanımca şu mesajı veriyorlar öğrenciye; 12 yıllık eğitim işçi daha doğrusu işsiz kafilesi için yeterli; fazlasını okuma, öğrenme, düşünme?'Abartıyorsun sadece bir sınav' diyebilirsiniz. Ama bu sınav buz dağının görünen kısmı; sonra bir sınava daha tâbi tutulacaklar. Başarmış olan azınlık okuma aşkıyla şehirlerini terk edecek ancak bu heves kursaklarında bırakılacak. Asgari ücretin yarısına tabii bir işçi ya da bir işsiz olacak. Nasıl mı? Şöyle özetleyelim:Asıl; üniversiteye gelince başlıyor hayatın zorluğu? Hevesle severek ya da sevmeyerek ama bin bir zahmetle yerleştiğimiz üniversitenin her şeye çözüm olacağını sanıyoruz ancak daha büyük dertlerle baş başa kalıyoruz, öğrencinin mali hesabı, bütün psikolojik sosyolojik durumunu tetikliyor. Yani parası olan öğrenci zihinsel olarak rahat oluyor. Aileye yük olmayan öğrenci daha mutlu, parasal yönden zorluk çekmeyen öğrenci kendini geliştirebileceği kurslara gidebiliyor kültürel etkinliklere katılabiliyor. Ama ne yazık ki bahsettiğim öğrenci kriteri çok nadir bulunuyor. Zaten birazdan vereceğimiz örnek de genelleme yapılmış bir durumdur istisnalar muhakkak mevcuttur.Ali adlı bir örneğimiz olsun bu öğrenci a şehrindeki üniversiteyi kazanmış ve heyecanla a şehrine gitmiş kaydı yaptırdıktan sonra KYK'ya yani devlet yurduna ve bursuna başvurur. KYK'da bir tanıdığı olmadığı için devletin yurduna yerleşemez, ev, apart otel veya özel yurtlarda öğrenim hayatını idame ettirmek için kalır. Özel yurtlar son derece pahalı olur, apartlar keza özel yurtlardan daha da lükstür. Birkaç arkadaş toplanıp ev tutulması daha cazip gelir. Ama dertler asla son bulmaz. Kira, elektrik, doğalgaz, internet faturalarının yanında daha da ağır sorunu; pazar alışverişi ve yemek yapmak... Küçük bir hesap yapalım, devlet bursuna başvurmuştu Ali, tabii ebeveynlerinden biri ölmediyse yahut ayrılmadılarsa veya Ali sakat değilse devlet bursunu asla alamaz. Devletin öğrenciye verdiği kredi bursuna mecbur kalır. Gelecekte iş garantisi olmadan, krediye evet der 18 yaşındaki gencimiz. Evet, ayın 7-10 arasında alacağı kredi bursu tamı tamına 300 liradır. Ali'nin, mecburi ödediği masraflardan sonra elinde 50 lira ya kalır ya kalmaz.Öğrenci olarak Ali'nin dışarıda yiyebileceği çok fazla pahalı abur cubur var ama ne yazık ki bunlar için parası yok. Ali eve geldiğinde yemek için genel olarak üç seçeneği vardır: 1- Memleketten annesinin koyduğu yemekler ki geldiği hafta muhakkak bitmiştir. 2- Makarna haşlamak. 3- Patates kızartması yapmak.Evet, standart bir öğrenci bu üç seçeneğin dışına fazla çıkamaz. Az bir para için devlete borçlanmış ve yapabileceği kısıtlı olan bu gencin patatesinin kilosu yaklaşık 2 aydır 3 liranın altına düşmüyor. Patates alamaz oldu, vizeler yaklaşıyor ayrı bir dert, artık devletin verdiği kredi-burs yetmez oldu bir kafeye garson olarak işe başvurdu Ali, yavaştan işçi konumuna alışmaya başladı. Sonunda asgari ücrete tâbi olan işçi sınıfına bir kişiyi daha ekledik. Ve ne yazık ki üniversiteden mezun olanların çoğu mezun olduğu işi yapamamaktadır. Peki, bu bizim gençliğimize yapılan ayıbı kim düzeltecek? İş garantisi, aş garantisi olan projelere, yukarda saydığım sorunları için çözüm üreten büyük adamlara, siyasilere ihtiyacımız var. Ne yazık ki şuan medyada bağıran adamların öğrenciyi düşündüğü söylenemez. Hatta üniversiteliyi işçi olarak yetiştirmek için tüm bu durumlar silsilesi meydana gelmesinde bence bir tezgâhları var. Bu yüzden öğrenci milleti olarak diyoruz ki: "İş aş bu sefer Haydar Baş!"