Kimimiz makaleler yazdık, kimimiz şiirler karaladık, kimimiz kazak ördük, kimimiz şarkı notaya aldık, kimimiz de en güzel yiyecekleri hazırladık sevdiklerimiz için. İnsan sevdikleri için daha neler yapmaz ki; bir kere dua eder, sonra geçim kaygısı taşır, ayakkabı boyar, simit satar, sevgiyle bakar, yumuşaklıkla konuşur. Bir ev halkına yumuşaklık nasip oldu ise o eve çok hayır ve bereket gelir.
İnsanlara yakınlarımıza ve ya uzaktakilere yumuşaklıkla davranabilmek için kendimizle barışık olmak ve mutmain bir gönle sahip olmak gerekir. Resulüllah Efendimiz (s.a.v.) hilmi ve ilmi beraber zikreder bir duasında, "Ya Rabbi bizlere ilim, hilim, takva ve afiyet ver" der.
İnsan bazen sevdikleri için ölür, öte yandan belki ölümden daha zor olan onlar için çalışmak, çabalamak, yorulmak, ter dökmektir, kalp yormak, gönül işçiliği yapmaktır. İnsanları sevmek onlara değer vermek, aykırı düşüncelerini bile dinleyebilmek ve onlara nasihat etmektir. Mü'minler birbirlerine nasihat ederler ki; insan insanın ağusunu (zehrini) alır derler.
"Ahd ile vefalar zevk ile sefalar
Bu yolda cefalar çekmeye kim gelir?
Ah ile göz yaşı Yunus'un haldaşı
Zehr ile şol aşı yemeye kim gelir?"
Bir güzel yola girdiyseniz, Allah'ın rızası yolunda olmaya karar vermişseniz bazı zorlukları da göze almak, cefada sefa bulmak, mihnette rahat bulmak gibi bir halle hallenmeniz gerekebilir. Sevdiğiniz için kimi zaman "gönülsüz" olmak zorunda kalabilirsiniz. Kimi zaman hiç hoşunuza gitmese de inat eden insanlara bildiğiniz doğruları defalarca anlatmanız gerekebilir.
İnsan sevdikleri için yoksulu, yetimi, esiri sevdiği için bazen aç kalır, bazen susuz kalır, Fahr-i Kainat (s.a.v.), Hz. Fatıma, Hz. Ali, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin ve yakınları (a.s.) gibi… Bazen Kerbela'da kalır, şehit olur asırlar sonra sevgi, saygı ve gözyaşları ile anılırsınız. Allah (c.c.) şefaatlerinden mahrum eylemesin!
