Son nefes gerçeği

Vakit her geçen saniye azalıyor, geri sayımdayız. Rabbimizi yeterince tanıyabildik mi?, namazda şöyle bir Allahüekber deyip tekbir aldığımızda O'nun huzurunda hissedebiliyor muyuz? Yeterince, gerektiği kadar insanca davranıyor muyuz? Sağlığımızda bizi görenlere sevinç ve göz aydınlığı, öldüğümüzde ise üzüntü ve özlem hissettirebilecek miyiz? Sahi biz öldüğümüzde ardımızdan kaç kişinin ağlayacağını ve "O iyi bir insandı" diyeceğini tahmin ediyoruz?Biz öldüğümüzde yeryüzünden ancak bir kişi daha eksilmiş olacak ve yakınlarımız zor da olsa bizi bir süre sonra unutacaklar. Dünya dönmeye devam edecek, güneş doğmaya ve batmaya devam edecek. Bizse kabrimizde, yaşarken hayatın içine sığdırabildiğimiz amellerimizle baş başa kalacağız, dünyada ne ektiysek kabirde onu biçeceğiz. "Allah'ım bizlere cennete yaklaştıracak sözlerde ve işlerde bulunmayı nasip eyle" diyerek dua ediyoruz ve dualarımızın kabul olacağına dair inancımız var.Bizleri bekleyen büyük bir gerçek var, "Son nefes gerçeği", iman ile göçme endişesi? Eğer bu gerçeği es geçmezsek namazlarımız, dualarımız bizim için çok daha anlamlı ve gerekli hale gelecektir. Fakat son nefes gerçeğini es geçersek ibadetler, namaz ve dualar hakiki manasına kavuşamaz. Ölümü tefekkür ibadetlerin kıymetini ve gerekliliğini anlayabilmek için elzemdir.Vakit akşamüstü güneş batıya doğru meylettikçe gökyüzü güzel renklere bürünüyor. Yarın ahrete göçtüğümüzde Allah'ın (c.c.) özenerek yarattığı ağaçları, çiçekleri, gelincikli buğday tarlalarını özleyeceğiz belki de. Eğer kabrimiz cennet bahçelerinden bir bahçe olursa yine de o güzellikleri hatırlar mıyız? Yoksa cennetin güzelliklerini görünce onları unutur muyuz? Cümle ölmüşlerimizin ruhuna bir Fatiha okuyalım mı?