Tarımı yanlış politikalar çökertiyor

Tarım sektörü ülkemizin bağımsızlığı için en stratejik sektördür. Tarımda bağımlılık diğer bağımlılıklara benzemez. Bu gerçekleri bilen emperyalist küresel güçler tarımı bir silah olarak tanımlamışlar, milletleri kendilerine mideden bağlayarak silahsız işgale zemin hazırlamışlardır.Tarım bu kadar önemli, alternatifi olmayan bir sektörken ve ülkemiz çeşit çeşit ürünün yetişebileceği verimli arazilere ve su kaynaklarına sahipken bakın manzara nasıl? Tarımda, ortaya koyacağımız kötü tablonun mimarları, milli projelere sırtını dönmüş, IMF ve AB'den emirlere ve tavsiyelere tamamen ram olmuş siyasiler, onların şakşakçıları olan ekonomistler, gerçekleri yansıtmayan medya mensupları, iş adamları ve bu gidişata onay veren, destekleyen ve seyreden herkestir.2007 yılında tarımda resmi rakamlara göre yüzde 7,3 küçüldük. Bu krizlerle dolu son 40 yılın en büyük üçüncü gerilemesiydi. Gerçi resmi rakamların çoğunlukla gerçekleri yansıtmadığından hareket edersek tarımdaki tablo çok daha vahimdir. Dış Ticaret Müsteşarlığı rakamlarına göre, 2007 yılında tarım ürünleri ihracatı 3.7 milyar dolarda kalırken, ithalat yüzde 60 artışla 4.6 milyar dolar olarak gerçekleşmiştir. Bir tarım ülkesi olan Türkiye tarımda dış açık veriyor. TÜİK rakamlarına göre 2007 yılında en temel ürünlerimiz olan tahıl üretiminde toplamda yüzde 15.5 azalma varken, buğday üretimi yüzde 13.9, arpa üretimi yüzde 23.5, mısır üretimi yüzde 7.2 düştü. Diğer ürünlerdeki üretim düşüşleri ise şöyle: Yağlı tohumlar toplamda yüzde 21.4, soya yüzde 35.2, ayçiçeği yüzde 23.6, susam yüzde 24.6, tütün yüzde 18.5, şekerpancarı üretimi 14.1, pamuk yüzde 10.8, haşhaş kapsülü yüzde 70.3, yeşil mercimek yüzde 36.7, fasulye yüzde 21.3, bezelye yüzde 19.9, zeytin 39.1, fındık 19.8, antepfıstığı 33.3, üzüm 9.7, incir 27.6, Turunçgiller yüzde 7.2, meyve toplam yüzde 4,3? Dikkat ederseniz bunlar tarımın ve de ülkenin belkemiği olan ürünler, olmazsa olmaz olanlar.Buğday üretimi 2.8 milyon ton azaldı. Bırakalım ihracatı, ihtiyacımızı bile karşılayamadığımızdan dolayı ithalata başladık. Şimdi kapı kapı dolaşıp bize satacak ülke arıyoruz. Küresel ekonomik kriz sebebiyle küresel finans sahipleri buğday, altın gibi reel ürünlere yatırım yapmaya başladılar ve stokluyorlar. Satıcı ülkeler ise ne olur ne olmaz diye ihracatlarını azaltıyor, hatta kesiyorlar. Bu gerçeklere küresel kuraklık da eklenince dünyadaki buğday fiyatları tavan yaptı. Bir önceki yıla göre dünya buğday fiyatları 2 kat arttı ve 810 dolara yükseldi. Bir günde yüzde 25 arttığı da oldu. Bu manada Türkiye ters köşeye yatmış oldu. Türkiye'nin buğday rekoltesindeki düşüşün en büyük nedeni kuraklık değildir. Buğday üreticisi desteklenmedi. Buğdaya üretim maliyetinden daha düşük fiyatlar açıklandı. Çiftçi zarar etti ve üretimden soğudu.  Kar edemeyen ve desteklenmeyen çiftçinin karşılaştığı problemlerle mücadele etmesi imkansızdır. Eğer çiftçi desteklenseydi ve de ürününe makul fiyat verilseydi bir şekilde sulama problemini de çözerdi. Konya'yı örnek verirsek, hali vakti yerinde olanlar tarlalarına su boruları ve fıskiyeler döşediler. Bazıları damlama sistemine geçti. Öyle ya da böyle suyu tarlalarına getirebildiler. Ama maliyetini bile karşılayamayan milyonlarca çiftçinin bu çözümlere ulaşabilmesi mümkün değildi. Çoğunun ürünü tarlada yandı. Eğer tarım desteklenseydi bugün Türkiye küresel bir buğday ambarı olacaktı. Elde edeceği karın haddi hesabı yoktu. Buğday üreticisi desteklenseydi ve 20 milyon ton değil de 30 milyon ton üretim yapılsaydı, 20 milyon ton içeride kullanıldığını düşünürsek, 10 milyon ton ihracat için hazır ürünümüz olurdu. Bunu 810 dolarla çarptığımızda 8 milyar dolarlık bir ihracat demektir. Bir yıllık toplam tarım ihracatımızın 3.7 milyar dolarda kaldığını hatırlarsak 8 milyar dolar. Bu iyi bir gelirdir. Peki, şimdi ne oldu? 2 milyon ton civarında ithalat yapmak zorunda kalacağız. Bir kısmı alındı, almaya da devam ediyoruz. Çarp 810 dolarla, 1.6 milyar dolarlık bir ithalat faturası. 8 milyar dolarlık bir gelir elde edebilecekken, 1.6 milyar dolarlık gider karşımıza çıktı. Zarar 10 milyar dolar. Bu mantıkla aldığımız borçları kapatabilir miyiz? Diğer temel ürünlerde de durum farklı değil. Örneğin sofralarımızın vazgeçilmezi pirinç. Dünyadaki üretimi son 25 yılın en düşük seviyesine gerileyen pirincin üreticisi ülkeler peş peşe ihracat yasağı koyunca, ihtiyacının yüzde 40'ını ithalatla karşılayan Türkiye olası bir krizle karşı karşıya kaldı. Marketlerimizde son iki ayda yüzde 30 zam gören pirincin fiyatının daha da artacağı ifade ediliyor.En güzel, kaliteli pirinç Türkiye'de yetişiyor, pamuk da, mısır da meyve de? Üreticimizi küstürüyoruz, dışa bağımlı hale geliyoruz, ondan sonra da kriz yaşıyoruz. Bir de Hükümet politikası olarak 25 milyon tarım köylüsünü 15 milyona düşüreceğimizi gururla! ilan ediyoruz. 3 kuruşluk tarım desteği verilecek onu da sıka sıka, seçerek, süzerek veriyoruz.  Böyle devam edersek daha ne krizlere şahit olacağız?Elimizde büyük bir nimet var, elimizin tersiyle itiyoruz. Tarla var, su var, çiftçi var, Merkez Bankası var, traktör, biçerdöver var, her şey var, ama bunları bir araya getirip de netice alacak kafa yok.  Nimete yapılan nankörlüğün hesabı verilebilir mi? Cumhuriyetin ilk yıllarında savaşın ve işgalin yaralarını dedelerimiz tarımla sarmadılar mı? Her tarafı cennet olan vatanı kendimize zindan haline getiriyoruz, ondan sonra da "ah vah" ediyoruz. Tarım konusunda IMF ve AB tavsiyelerini bir kenara koyup acilen milli çözümlere yönelmeliyiz. Çözümü dışarılarda aramayalım, çünkü dışarılar çözümü Türkiye'de, Prof. Dr. Haydar Baş'ın Milli Ekonomi Modeli'nde arıyor.Milli Ekonomi Modeli, tarımın bütün problemlerini çözebilecek, ülkemizi sadece tarımla bile en üst seviyeye taşıyabilecek formülleri içeriyor. Dört dörtlük bir çözüm projesi. Bizi kapımızın önünde duran nimetlere kavuşturabilecek tek model. Her şeye rağmen tarımda zirve olmak varken, bağımlı olmak akıllara zarar.