Telaş

Bilmem ki nasıl anlatsam, dışarıda bulutlu bir hava, yalnız yaprakların yeşerdiğini pencereden görebiliyorum. İnsan seviniyor baharın tekrar gelişine. Hele şimdi çocukluğumuzun geçtiği tepelerde bayırlarda nasıl bir telaş ve nasıl bir canlanma vuku buluyor, kim bilir…
Elde olmayan nedenlerle bir süre yazılardan ve sizlerden ayrı kalacağım. İnsan neler yaşayacağını önceden kestiremiyor, hayatımız bazen sürprizlerle şekilleniyor, buna da hamd olsun, Üzülmemizi gerektirecek bir şey yok, her zaman ki gibi Mevlamız neylerse güzel eyleyecek. Yeter ki insan Rabbi ile olan bağlantılarını en güzel şekilde taze tutmaya gayret etsin.
İnsanlar neler yaşıyorlar; Myanmar’da uyurken katledilen Müslüman çocukları duymuşsunuzdur. Hayat bazen acılarla örüyor örgüsünü. Bir külliyeye sığınmış on-onbeş çocuk, henüz masum, henüz günahsız diri diri yakılmak istenmiş. Allah’ım bu ne acı…
Her şeye rağmen hayat devam ediyor, bizlere neler getirecek ve bizlerden neler götürecek bir muamma olmaya devam ediyor. Bizimle aynı dertlerden mustarip olmuş bir abla halini “Duvara çarpmak” olarak nitelendiriyor. Ben öyle düşünmüyorum daha önce de benzerini yaşadığımız bu süreç bana birçok kapılar açmıştı, yine açacak buna gönülden inanıyorum. Vücut ülkesinde yaşananlar ruhu da etkiliyor bir şekilde ister istemez. Halden anlamayı öğreniyorsunuz en azından, insanlarla olan ilişkileriniz de artıyor bu arada, gerçekten Rabbimiz hiçbir şeyi boşuna yaratmamıştır, bu bilince erişmemiz için bir takım imtihanlar yaşıyoruz. Son nefes anı daha çok aklımıza geliyor, insanlara yumuşak davranmamız gerektiği ilham oluyor. Daha neler söylesem ki… “Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi…”
İnsan olmak bunun için kabz dönemlerinden geçmek yorulmak, yıpranmak hepsi bizler içinmiş, ne güzel söylemişler “Her şey bizim için…” Bütün okuyuculara çok sağlıklı günler diliyor, selamlarımı gönderiyorum İzmir’den.