Yunus Emre'nin teslimiyeti

Tapduk Emre bir türlü arzuladığı gibi Yunus'u ele almıyor, erenlerin gönül deryasından bir katre sunmuyordu. Yunus bu konuda bir dilekte bulunsa;- "Sen hâlâ dünya kokuyorsun" deyip savuşturuyordu. Yunus:- Herhalde benim nasibim burada değil, bir başka irfan ocağının kapısında" diyerek Tapduk'a dahi haber vermeden dergahı terk etti. Ama dergahtan uzaklaştıkça içini bir hüzün kapladı. Tapduk Emre'nin kapısında en basit işleri yaparken bile gönlünde bir aydınlık, bir ferahlık, bir yumuşaklık vardı. Dergahtan ayrılalı gönlü kararmış, katılaşmıştı, uzaklaştıkça içini Tapduk'a ve dergaha karşı bir hasret kaplıyordu.Bu yolculuk sürerken bir akşam vakti yedi kişilik bir başka yolcu grubuna rastladı. İçini kaplayan hüzün ve hasrette belki bir hafifleme olur, diye kendi de onlara katıldı.Yol arkadaşları ermiş kılıklı, yaşlıca insanlardı. Güven veren halleri vardı. Birlikte sürdürülen bu yolculuk sırasında bir an geldi ki, hiçbirinin çıkınında (azık çantası) bir şey kalmadı. Bir yerde mola verdiler, açlık canlarına tak etmişti. Bu yedi arkadaştan biri ellerini kaldırıp Yüce Allah'tan niyazda bulundu. Bu dua ve yakarmanın akabinde önlerinde türlü yiyeceklerle donanmış bir sofra peyda oldu. Yediler, içtiler, Rablerine şükrettiler. Bundan sonra bu yedi yolcudan her biri yolda acıktıkça dua etti ve yemekleri ilahi bir lütuf olarak onlara ikram edildi. Sonunda dua sırası Yunus Emre'ye gelmişti. Yunus soğuk terler döküyordu. İşin içinde mahcup olmak vardı. Yol arkadaşlarının her biri Allah katında makbul kişilerdi ki, duaları kabul görüyordu. Kendinin böyle bir imtiyazı yoktu. Ama duayı yapacaktı, çaresi yoktu. Bütün varlığı ve içtenliğiyle Allah'a yalvardı:- Ya Rabbi, şu yol arkadaşlarım sana kimin yüzü suyu hürmetine yalvarıyorlarsa ben de onun yüzü suyu hürmetine yalvarıyorum, beni mahcup etme... Bu duanın arkasından öncekilerin iki katı yiyecek ve içecek lütfedildi. Şaşkınlık sırası yedi yolcudaydı. Sordular: - Ey arkadaş, sen kimin hürmetine dua ettin?. Yunus ;- Önce siz söyleyin" dedi.Açıkladılar: - Biz Tapduk Emre'nin dergahında Yunus adında çok makbul ve muteber bir derviş varmış onun hürmetine Allah'a yakarmıştık...Yunus esas şimdi mahcup olmuştu. Yunus'un kendisi olduğunu açıklamaya utandı. Tapduk Emre'ye karşı da kalbini bozmuştu. Halbuki Tapduk ona Allah yolunda epey dereceler kazandırmıştı. Büyük bir pişmanlık içinde, bedeninden sıyrılmış bir ruh gibi akarak Tapduk dergahına döndü.Tapduk'un kapısında yere uzandı ve manevi ruhsatı talep etti. Tapduk kapı açılıp da içerden çıkarken yerde ayağına takılan Yunus'u fark ederek sorar:- Bu yerde yatan kimdir erenler?Endişe içinde cevap verirler:- Yunus'tur o, ey Tapduk.İşte kaderin cilvesi burada belirecektir. Yunus ya kabul edilecek, ya da reddedilecektir... Lakin, Tapduk Emre, gözünün nuru Yunus'unu bırakmaz, dilinden şu şefkat dolu cümle dökülür:- Bizim Yunus mu?...Yunus Emre, hatasını anlamıştır. Bu defa kendini kayıtsız şartsız hocasına teslim etmiştir...