18 Mart'ın düşündürdükleri

18 Mart Çanakkale Zaferi'nin 103. yıldönümünü idrak ettik. Birçok yerde etkinlikler vardı. Neler oldu orada, bu zafer nasıl kazanıldı herkes kendi dilince anlattı. Birkaç saptama da bizden olsun. 
Akif'in muhteşem 'Çanakkale Şehitlerine' şiirini birkaç kez dinledik bu vesileyle. Edebiyata, şiire meraklı olanlar bilir. Şiirde birçok sanatlar kullanılır; teşbih gibi, mecaz-ı mürsel gibi, mübalağa gibi... Ama Akif'in bu eşsiz şiirinde hiçbiri yoktur. Okuyan belki öyle zannedebilir ama Çanakkale tarihini bilen onun ne teşbih, ne de mübalağa olmadığını bilir. Örneğin;
'Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer; 
O ne müthiş tipidir: Savrulur enkaz-ı beşer...
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
Boşanır sırtlara, vadilere, sağanak sağanak..."
derken savaşta gerçekten olan hadiselerden bahsediyordu. Çünkü Çanakkale, mermilerin havada çarpıştıkları savaştı. Askerin 'Komutanım benim tüfek bozulmuş, tetik basmıyor' dediğinde, komutanın, 'Tüfek sağlam oğlum, senin parmağın kopmuş' dediği destandır. Canını, malını, evladını vatan uğruna feda etmenin lafta kaldığı değil, bizatihi uygulanmış halidir.
Birçoğumuzun dedesi, ninesi vardır orada şehit olmuş. Çünkü Trabzon Lisesi de, İzmir Lisesi de, Konya Lisesi de ve daha niceleri de o yıl ve takip eden birkaç yıl mezun verememişlerdir. İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi'nin 2500 öğrencisinin tamamının okullarını bırakıp cepheye koştuğu ve geri dönmedikleri bir gerçektir.
Tokat'ın 15'lilerine yazılan bir ağıt olan 'Hey 15'li 15'li Tokat yolları taşlı' türküsünün bugün bir oyun havası gibi muamele görmesi talihsiz bir durum değil midir?
Nezahat Onbaşı diye bildiğimiz Binbaşı Halit Bey'in kızının cepheye gidip asker üniforması giydiğinde daha 12 yaşında olduğunu gençlerimiz bilirler mi acaba?
Çanakkale şehitliğine her Türk vatandaşının mutlaka gidip, oranın havasını soluması lazım. Yıllar geçmesine rağmen, bu kadar yıldır gelenin gidenin hatıra diye toplamasına rağmen hala mermi bulabilirsiniz şehitlikte dolaşırken. Nasıl bir sağanaktı ki 103 yıldır damlaları hala toprakta. İşte bu yüzden Akif'in şiiri şiir değil, gerçektir.
Şehitliğe gittiğinizde ne görürsünüz biliyor musunuz: Kürt Hasan'la, Çerkez Hüseyin'in, Laz Ahmet'le Arnavut Yakup'un orada koyun koyuna yattıklarını... Birliğin beraberliğin, milletçe omuz omuza olmanın adıdır Çanakkale...
Emperyalizmle mücadeleden bahsedenler mesela, mutlaka gitmeliler Çanakkale'ye. Ve Gandhi'nin şu sözünü hatırlamalılar: "Mustafa Kemal İngilizleri yenene kadar Tanrı'yı da İngiliz zannederdim." Emperyalizmle mücadelenin nutuk atmakla, kafa tutan sloganlar atmakla olmayacağını anlamalılar.
Ve Çanakkale'ye her Türk gencinin gitmesi lazım ki; bu vatan toprağının ne kadar kutsal olduğunu lafla değil oradaki izlerinden somut olarak görerek anlasınlar ki vatana sahip çıksınlar. Böyle zor şartlarda, büyük mücadelelerle kurtarılan bu vatanı korumanın ve ona sahip çıkmanın aslında üzerimizde bir vebal olduğunu da anlasınlar. Bu bir haktır çünkü.
Ahirette Çanakkale şehitleri yakamıza yapışıp; 'Biz boşuna mı öldük? Size emanet bıraktığımız bu toprakları siz nasıl oldu da sattınız?' derlerse ne cevap veririz diye düşünsünler. Bugün emperyalizme karşı mücadele Çanakkale gibi savaşlarla olmuyor. Özelleştirmelerle oluyor, yapılan anlaşmalarla masa başında oluyor. İşletmesini yabancı şirketlere verdiğimiz o madenlerde sadece altın, bakır, bor ya da petrol yok. O madenlere şehitlerimizin kanı da karıştı, kolu, bacağı, bedeni de karıştı. Bunu unutmayalım. Şeker fabrikalarını sattığımızda Çanakkale'nin hatırasını da satmış olacağız, bunu bilelim. Çünkü atalarımız bizler bu topraklarda üreten, yetiştiren, bağımlı olmayan, özgürce yaşayan bir millet olalım diye canlarını verdiler.
Ahiret var, hesap var. Kullar sadece imandan, ibadetten değil, maddi manevi mirasa ve vatana sahip çıkmaktan da hesaba çekilecekler. Hoş, o da imanın bir gereği ya, neyse...