Artık kimse...

Çok büyük bir acı yaşıyoruz. Prof. Dr. Haydar Baş'ı kaybetmenin üzüntüsü çok büyük ve dayanılmaz. Onun yeri hiçbir anlamda asla dolmayacak. Ne bir siyaset adamı olarak ne bir ilim adamı olarak ne de bir eğitimci olarak, ne de mana insanı, çözüm insanı olarak. Ancak elbette ki eserleri ilelebet yaşayacak, yaşatacağız.
Onu bugüne kadar fikirleriyle çok anlattım. Ama özel hayatımdaki yerinden hiç bahsetmedim bugüne kadar. Onu niye bu kadar çok sevdim? İlk tanıdığım günden beri 27 yıldır niye yanından hiç ayrılmadım? Ve inşaallah en büyük duam odur ki ahirette de onunla beraber olayım.
Prof. Dr. Haydar Baş kelimenin tam anlamıyla babaydı. Öyle bir çağda yaşıyoruz ki insanlar yeri geliyor öz anasına babasına bile güvenemiyor. Ama o güven demekti benim için. Ben bilirdim ki başıma bir şey gelse ve ona müracaat etsem mutlaka yardım eder, yol gösterir, korur, kollar, gözetir. Kötü günde de iyi günde de asla yalnız bırakmaz.
 Bir konuda aklıma bir şey takılsa bilirdim ki onda mutlaka cevabı vardır. Yanlışa düşecek olsam bilirdim ki müsaade etmez, hemen düzeltir. Kızdı mı celalli olurdu ama sizin samimiyetinizi, üzüldüğünüzü gördüğünde de öyle merhametli olurdu ki... Bilirdim ki kızması da iltifat etmesi de yerindedir ve benim iyiliğim içindir.
Ne zaman birinin hastası ya da cenazesi olsa ordadır. Hem de gerekiyorsa maddi desteğiyle, duasıyla, defin işlemlerini yerine getirmekten tutun da aklınıza ne geliyorsa. İnsan cenazeye özenir mi? Onun defnettiği cenazeye bile özendim ben. Hep isterdim ki o benden sonraya kalsın da benim arkamdan da cenaze işlemlerimi duamı o yapsın. Ama takdir-i İlahi böyleymiş.
Ne zaman birinin düğünü olsa o yine ordadır. Takısını alır gelir. Şarkılara katılır söyler, horona kalkar oynar. Düğünün neşesi olurdu da o salonu terk edince düğün bitmiş gibi olurdu. Hep isterdim ki benim çocuklarımın düğünlerinin neşesi de o olsun ama artık bu mümkün olamayacak, kısmet değilmiş.
Hayatımda ondan daha misafirperver, daha cömert bir insan tanımadım. Yedirmeyi içirmeyi bu kadar seven, misafir ağırlamaktan bu kadar zevk alan biri olamaz. İstişare toplantılarımız olup, Trabzon'daki evine gideceğimizde toplantı gündeminden önce ikram edeceği yemek menüsünün haberi gelirdi. Daha gider gitmez 'Hoş geldiniz. Size döner yaptırdım, güveç yaptırdım.' diye saymaya başlardı. Bundan sonra güveç yiyebilir miyim bilmiyorum.
Gittiğimizde hiç bırakmak istemez, dönmek için izin istediğimizde hep yüzü düşerdi. 'Sabah namazına da kalın, haşlama yiyelim' deyiverirdi hemen. Keşke daha uzun kalsaydım yanında, keşke onunla geçen her bir anın tadını daha çok çıkarsaydım. Nereden bilirdim ayrılığın bu kadar çabuk, böyle zamansız geleceğini?
Kadına onun kadar değer veren kimseyi de görmedim. O toplantılarda biz birkaç bayan olurduk ve bize hep pozitif ayrımcılık yapardı. Çaylarımız, meyvelerimiz önümüze gelir, masaya önce bizi oturtur, önce bize söz hakkı verirdi.
Çocukları da öyle severdi ki... Torunlarıyla şakalaştığı, onları kucağına alıp sevdiği anlar izlemeye doyamayacağınız muhabbetli anlar olurdu. Onları ağlarken görse hiç dayanamazdı.
İstişareye çok önem verirdi. O ortamdaki herkesin fikrini mutlaka alırdı. 8-10 yaşında bir çocuk bile olsa bize davrandığı gibi davranırdı. Onlar bile şaşırırlardı kendilerine söz verilmesine.
Her davranışı ile örnekti. İnsana değer verirdi ve yatırım yapardı. Nerede yeni biriyle tanışsa hemen başlardı anlatmaya. Gençleri çok desteklerdi. Yüzlerce öğrenciye burs verdi, yetiştirdi, öyle güvendi ki daha yirmili yaşlarında televizyon programlarını onlara emanet etti.
Ömrü hep milletini düşünmekle onlara nasıl daha yararlı olurum, kadromu nasıl eğitirim de milletimize onlarla beraber hizmet ederim diye didinir dururdu.
Artık birlikte seyahat edemeyeceğiz. Birlikte gittiğimiz Necef ziyaretimizin anılarıyla avunacağım. Hz. Ali'nin türbesini ziyaret ettiğimiz anı nasıl unuturum? Birlikte yaptığımız Urfa, Elazığ gezilerini ve nicelerini unutmak mümkün mü? Hani atalarımız der ya insan insanı yolculukta tanırmış diye. Beraber hareket ettiği herkesi düşünen, yediğini doyduğunu soran, konvoy halinde gezerken herkesi tek tek araçlara bindiler mi diye kontrol eden, hız yapmama konusunda uyaran, ziyaret ettiklerine elleri kolları hediyelerle giden, davetlere icabet etmeye özen gösteren başka böyle bir kimse var mıdır acaba? İnsanların kendi öz çocuklarına göstermediği ilgiyi, özeni o bizim her birimize ayrı ayrı gösterirdi. Onsuz hayat öyle boş ve eksik olacak ki nasıl geçecek bilemiyorum.
Ama onun varlığını hep yanımızdaymış gibi hissedeceğiz. Onun bize öğrettiklerini uygulamaya, fikirlerini yaşatmaya ve ona layık olmaya devam edeceğiz. Çok özleyeceğiz ve tekrar kavuşacağımız ana kadar hasretle bekleyeceğiz...