Abdulkadir Durak: Yezid'in harcı zulüm, Yiğidin burcu ölüm!

On Muharrem günü Resûlullah'ın (s.a.v) torunu, Hz. Ali ve Hz. Fatıma'nın evladı İmam Hüseyin'in (a.s) Şehitlerin Efendisi olduğu 'Matem Günü'dür'.  İmam (a.s), İslam'ı tekrar diriltmek için şehit olmuştur. O'nun (a.s) şehadeti, İslam'ı rayından çıkaran koskoca bir hanedanlığı bitirecektir ve ümmetin itikadının düzelmesine vesiledir. 

Bu öyle bir şehadettir ki, O'nun (a.s) ölümü, İslam dinini diriltmiştir. 

Kerbela olayı, dünya sahnesindeki en acı zulüm ve o zulüm karşısında sabırla verilen mücadele demektir. 

Kerbela faciasında dünya sahnesi; batıla karşı duruşta büyük bir kararlılık, fedakârlık ve yiğitliğe tanıklık etmiştir.

Çekilen cefaların ruhumuza bir nebze de dokunacağını umarak, insanlığı derinden etkileyen Kerbela faciasından birkaç sahne paylaşmak istiyorum. 

Âlem, o gün öyle bir yiğitliğe şahit oluyordu ki, her giden yaklaşık iki yüz kefereyi cehenneme gönderip öyle şehadet şerbetini içiyordu. Hz Hüseyin (a.s) ve yarenlerinin gücü Allah'tandı; bu güç karşısındakini korkutmaya yetiyordu. 

İmam'ın ashabı, kendini O'na siper etmek için birbirleri ile yarışıyor, ölüme koşarak gidiyorlardı…

Kerbela faciasında şehit edilen tek kadın Abdullah b. Umeyr'in eşiydi. Kılıçların omuzlar üzerinde baş bırakmadığı can pazarına koşan eşi, kocasının cansız bedeninin yanına oturdu. Kocasının başındaki ve yüzündeki kanları temizleyip şöyle dedi: "Cenneti sana bağışlayan Allah'tan beni de seninle orada beraber kılmasını istiyorum." Bu sırada Şimr b. Zilcevşen, Rüstem ismindeki kölesine, sopayla Abdullah'ın eşine saldırmasını emretti. Rüstem de sopayla onun başını kırarak öldürdü. Böylece o kadının cansız bedeni, kocasının yanına düştü.

İmam Hasan'ın 13 yaşındaki oğlu Hz. Kasım'ın şehadeti ise şöyle tabir ediliyor: Çocuk adeta ay parçası gibiydi. Kasım meydana doğru geldiğinde, hâlâ gözünden yaşlar akıyordu. İmam Hüseyin (a.s) yeğeninin kanlar içindeki küçük bedeninin yanına geldiğinde şöyle buyurdu: Seni öldüren kavim Allah'ın rahmetinden uzak olsun. Kıyamet gününde senin hakkında onların hasmı, ceddin Resûlullah (s.a.v) ve baban Emirü'l-Mü'minin'dir.

Kâsım son anlarını yaşarken, acısının fazlalığından dolayı ayaklarıyla yeri dövüyordu.

İmam Hüseyin saldırılara karşı dururken destansı şiirlerle düşmanı korkutuyordu. O'nun namus kavramı öyle güçlüydü ki, binlerce kişiye kafa tutmakta ve hareminin mahremiyetini öleceği ana kadar müdafaasını sağlamaktaydı. 

İmam (a.s) savaşın son anlarında yüzünü toprağa koyarak şöyle yalvardı: "Allah'ın adıyla, Allah'ı anarak, Allah'ın yolunda ve Resûlullah'ın dini üzere…"

Şehadet anlarında evladı Resul'e (s.a.v) çılgınlar gibi kastettiler. Hz. Hüseyin de (a.s) onlara saldırdı. Onlardan çok haini öldürdü. Ömer b. Sa'd ve Şimr, uzakta durmuşlar Hz. Hüseyin'in (a.s) cengine bakıyorlardı. Birbirlerine, "Hiç bunun gibi bir er gördüğümüz yoktur. Gözünün önünde bunca ehlini katlettiler. Bunca günden beri susuzdur ve bunca yerinde yarası var yine de gör ki, bunca erlik olmaz" dediler.

O vakitte Hz. Hüseyin'in (a.s) göğsünde otuz dört kılıç yarası vardı ve otuz üç yerinde de ok yarası bulunuyordu. Susuzluktan bizar olmuş ve kanı da çok aktığından kuvvetsiz düşmüştü. Oturdu. Şimr alçağı kendi has adamlarından altı kişi ile Hz. Hüseyin'in (a.s) üstüne saldırdılar. Zer'a adında bir mel'un Hüseyin efendimizin bir kılıç darbesiyle mübarek kolunu yere düşürdü. Süngüsünü Hüseyin'in (a.s) mübarek vücuduna sırtından sapladı. Süngü göğsünden dışarı çıktı. Hz. Hüseyin (as) uzun bir süre hareketsiz kaldı. Kimse onun kanına girmeye cesaret edemezken, Şimr'in azarlamasıyla Kûfe ordusu her taraftan Hz. Hüseyin'e (as) saldırdılar. Kılıç darbeleri birbiri ardına indirilirken Hz. Hüseyin yüzünün üzerine düşüp düşüp kalkıyordu. Sinan b. Enes arkasından gelerek, mızrağını Hz. Hüseyin'in (a.s) köprücük kemiğinden saplayıp çıkardı. O an İmam Hüseyin'in tertemiz ruhu Hak Teala Hazretlerine uçup vardı. 

İmam Hüseyin efendimizin kesik başı Şam'a getirilirken Fecr suresini okuduğu bir çok kaynakta nakledilir. Bundandır ki İmam Sadık (a.s) şöyle buyurmuştur:

"Allah şu ayetinde: 'Ey tatmin olmuş nefs! Dön rabbine, O'ndan razı olarak ve rızasını kazanmış bulunarak. Artık kullarımın arasına katıl ve gir cennetime.' Hüseyin b. Ali'yi (a.s) kastetmiştir. Çünkü onun nefsi tatmin bulmuş, razı olmuş ve rabbinin rızasını kazanmıştır. 

Kim Fecr suresini sürekli okursa, cennette İmam Hüseyin'le birlikte ve onun derecesinde olur." 

Bir tarafta 72 kişilik kutlu bir kafile ve karşısında ise mukayese dahi edilemeyecek 30 bin kişilik Yezid ordusu. Onlar yazgısına teslim olma hürriyetiyle ebedi mutluluğu seçtiler. 

Ne mutlu yaşadığı değerler uğruna İslam'ın onuru, ümmetin ıslahı için Allah'ın dileğine teslim olanlara… 

Kerbela'yı ne kadar anlatsak da Prof. Dr. Haydar Baş'ın, her sayfasını ayrı bir hazine gibi derlediği Ehl-i Beyt Külliyatı'na yanaşmamız mümkün değil.

Son söz bu yazıda ufkumuzu açan kıymetli üstadımız Prof. Dr. Haydar Baş'ın, İmam Hüseyin eserinde de yer verdiği Fuzuli'den:

"Feleğin dönüşü sana içirdi kana kana kan; 

Ey ateşli bela şimşeklerinin teşnesi Hüseyn!

Hatıra getir ey Fuzuli, Âl-i Aba hâlini, eyle âh!

Çünkü âh yıldırımı ile yakılır harmanlar dolusu günah."

Yüce Allah'tan (c.c), Âlemlere Rahmet Hz. Muhammed'inin, O'nun pak Ehl-i Beyti'nin, şehitlerin seyyidi İmam Hüseyin'in ve bu gerçekleri bize öğreten Haydar Hocamız'ın şefaatlerine cümlemizi nail eylemesini niyaz ederim…