Akşam, yine akşam...

Bu günde akşam oluyor, gölgeler sulara iniyor, kuşlar uykuya varıyor, bir garip derdini duya duya akşam oluyor. Tüm zorluklarına rağmen bu akşam vaktini yaşamak, gönülden ağlayarak, kalpten hüzünlenerek bu vakte tanıklık etmenin de ayrı bir güzelliği var.Yine çocukluğumu hatırlıyorum, gözlerim doluyor. İnsan olmanın sancılarını çekiyoruz çoğumuz, dallara, yapraklara konan baharı, meleyişleri ile vadiyi dolduran kuzuları ve çobanları, mor ve beyaz çiğdemleri unutmadım, unutamam. Mavi dağ çiçeklerini, taze somun kokusunu, "gel de bizi seyret" diyen dağları nehirleri, güzel çam ağaçlarını, küme küme olmuş beyaz bulutları, yükseklerden süzülen kuş sürülerini, küme küme olmuş beyaz bulutları unutmadım, unutamam.Bu akşam bütün hüzünler gelin, gönlümde toplanın, saçlarım ağarsın, gözlerim ağlasın, her şeye rağmen öyle bir şükredeyim ki; gönlüm şükürlere doyamasın. Bu hale hiç uğradınız mı? Şükretmeye doyamamak halini? İnsan "Ne kadar az şükrediyorsunuz?" uyarısını duyunca ister istemez hakikaten ne kadar az şükrediyorum hissine kapılıyor ve Allah'ın verdiği nimetleri gözleriyle ve gönül gözleri ile görüp fark edip kalpten hamdü senalar ediyor. Bu halleri yakalayabilmek için Kur'anı Kerim tilavet etmek de gerekebiliyor.Radyoda bir "sema" eseri var yaklaşık on beş dakikadır onu dinliyorum, "insanoğlu ne güzel eserler vücuda getirmiş" diye düşünüyorum. Bu sema bu akşam vaktine, bizdeki hüzünlere ne kadar yakışıyor. Bu eseri dinlerken gerçekten müzik ruhun gıdası imiş, bazıları ise ruhlara şifa imiş diye düşünüyorum.Akşam, yine akşam bu demde bir çocuğun uçurduğu uçurtma olsam, yaprak olsam, çiçek olsam, dal olsam acaba hatırlanır mıydım?