Asil duruş ancak asilce duran insanlardan öğrenilebilir. Bizler
Ehl-i Beyt'in her halukarda asilce bir duruş sergilediklerini okuyarak öğrenebiliyoruz. Ne hazin bir tecelli ki: onların yaşadığı dönemlerde bazı insanlar bu asil duruşu görememişler. Eğer Prof. Dr.
Haydar Baş Bey bizlere göstermeseydi işaret etmeseydi bizler de belki bu ayrımı yapamayacaktık. Bir davranışın doğru mu yanlış mı asil mi değil mi olduğunu anlamak her başa müyesser değil, bu nedenle bir rehbere bir yol göstericiye tabi olmak çok önemlidir.
İnsan böyle bir rehber ile tanıştığına ve O'nun çalıştığı çaba sarf ettiği yolda düşe kalka da olsa yürümeye gayret ettiğine şükrediyor ve hamd ediyor, tabi bu bizim algımız gayret ettiğimizi çaba sarf ettiğimizi biz zannediyoruz. Salik önderinin ne yapmak istediğini az ya da çok kavrayabiliyorsa artık yolda nasıl yürüyebileceğine de karar verebiliyor, ne yapacağını ve nasıl yapabileceğini az çok tasarlayabiliyor.
Kendilerini anlayamayan insanlara karşı imamların duruşları, kıyamları ve ya bir bakıma kendi kabuklarına çekilip ibadetleri ve duaları ile bir başka tür kıyamda oluşları hepsinin ama hepsinin bir anlamı bir gereği ve bir ya da daha fazla hikmetleri olduğunu biz bile fazla olmayan aklımız ile anlayabiliyoruz.
Bu asil duruş Resûlullah Efendimiz'den (s.a.v.) kaynaklanıyor pek tabii ki. İmam Zeynel Abidin (a.s.) imametini ilan ederken diyor ki; "Biz Müslümanların imamlarıyız, Allah'ın alemlere sunduğu hüccetleriyiz. Müminlerin seyyidleri, kalabalıkların önderiyiz. Mü'minlerin Mevlalarıyız. Biz yeryüzü halkının güvencesiyiz, tıpkı yıldızların gök ehlinin güvenceleri olması gibi.
Eğer yeryüzünde bizden birileri olmasaydı, yer üzerindekileri yutardı. Allah'ın Adem'i yarattığı günden beri yer yüzünde açık ve meşhur veya gaybette gizli bir hüccet bulunmuştur. Kıyamet kopuncaya kadar da mutlak yeryüzünde bir hüccet bulunacaktır. Böyle olmasaydı yeryüzünde Allah'a kulluk edilmezdi." (s. 347)
