Bir zamanlar aile yapımız-II

(dünden devam?)
Rivayet edilir ki, bir padişah, veziri ve diğer devlet ricaliyle bir gezintiye çıkar. Yolları üzerinde bir nar bahçesinin kıyısında mola verip dinlenirler. Padişah bahçe içerisinde çalışan yaşlı adamı yanına çağırıp sorar:
- Bu güzelim nar bahçesi kimin ey ihtiyar?
- Benimdir efendim babamdan miras kaldı.
- Oğlun uşağın var mı?
- Allah bize oğul uşak vermedi, bir karı-kocadan ibaret iki kişilik bir aileyiz.
- Ben de bu ülkenin hükümdarıyım, şuradan bir nar şerbeti sıksan da içsek.
Yaşlı adam derhal gidip kulübeden kalaylı bir tas getirir. En yakındaki ağaçtan iki nar koparıp ve sıkar. Padişaha ikram eder. Padişah içer ve çok beğenir. Yaşlı adam padişahın diğer ricaline de şerbetten ikram eder. Padişah ve adamları yaşlı adama veda edip yola çıkarlar. Yolda şeytan padişahın aklını çelmeye başlar. "Bu yaşlı karı-kocanın zaten mirasçısı da yok, ne yapacaklar bu nar bahçesini? Satın al üç-beş kuruşa bu iş bitsin." Akşamüzeri dönüş yapan padişah ve adamları aynı bahçenin yanında konaklarlar. Hükümdar, yaşlı adamdan yine bir tas şerbet ister. Yaşlı adam ikramda gecikmez fakat padişah bu kez şerbetin tadını beğenmez.  Dayanamayarak sorar:
-Baba ne oldu böyle, bu nar şerbeti sabahki ile aynı nardan değil mi? Bunun tadı hiç hoş değil.
- Aynı nardan evlat, aslında tadında bir değişiklik yok. Asıl değişen sizin kalbiniz. Tebaanızın malına göz koydunuz, bunun için de narların tadı değişti, der.
Biz de adeta bu hali yaşıyoruz. Bir düşünür der ki: "Batının meyvelerini kendi ağacımıza asarsak, efendisinin ilacını yutan uşak gibi oluruz."
Hayranlıkla aşılanan Batının aileye bakışı nasıldır peki?
Batıya yönelişimizin bir neticesi olarak fert ve aile hayatı yeni yeni karakterler çizerek özünü ve kimliğini unutmuştur. Oysaki Batı toplumunun hayat felsefesi tamamen mide ve şehvetten oluşmaktadır. Bu iki unsurla bir araya gelirler ve arzu ve menfaatleri nispetinde birbirlerine muhtaç ve bağlıdırlar. Batının hiçbir sınır tanımayan kimliği ortadadır. Hakkı kabul etmeyen, ölçüyü reddeden kimliklerinden hiçbir zaman taviz vermemişlerdir.
Uzun yıllar çocuksuz olmayı tercih eden ve bu noktada çocuğu mide ve şehveti için bir yük ve engel kabul eden Batılı ailelerde ninelere, dedelere, anne ve babaya yer kalmamış ve böylece her türlü yardım ve şefkatten, hizmet ve hürmetten mahrum kalmışlardır. Aileler iki veya üç dört nüfusla sınırlıdır. Hayatı ciddiye alamdan, tanımadan kendi başlarına ailenin verdiği güvenden mahrum kalan gençler bunalıma düşmüşlerdir. Onaltı-onsekizli yaşlarında aile çocuklarını evlerinden ayırmaz ise suç sayılıyor. Batının kültürü örfü her zaman için Hakka zıttır. Bizim aile felsefemize işlenen Batı özetle budur.
Oysaki, güçlü bir toplum ancak güçlü bireyden oluşur. Bizim kültürümüzde güç imandır, edeptir, saygıdır, ahlaktır, sevgidir, ilimdir, bilimdir. Anne, babalar bu noktada; oluşturan, yön veren insanları yetiştiren tabiri caizse sanatkârlardır. Çocukları ise bu sanatkârların eseridir. Eğer eser mükemmelse sanatkârlar, o eserde daha mükemmelleşir. Yok, eser bir anlam ifade etmiyor, kimsenin dikkatini çekmiyorsa haliyle sanatkârlardan da bahsedilmez. Ortada eser yok ki, sanatkâr olsun?
Aile hem dinin temelidir hem de Prof. Dr. Haydar Baş'ın ifade ettiği gibi; güçlü bir devletin temelidir. Aile, nesillerin yetişmesinde en önemli misyona sahiptir. Ve kişinin şahsiyetinin şekillendiği, ortamına bakarak ve bizzat yaşayarak kimliğini kazandığı yerdir. Prof. Dr. Haydar Baş Hocamızın dediği gibi, "İnsan ruhu, aile içindeki duygu hiyerarşisi ve kompozisyonu içinde Allah'a (c.c.)doğru rücu eder. Çünkü her şey Allah'tandır. Her şey O'ndan kaynaklanmıştır. Ve O'na dönecektir. Bu sebeple aile (tabiri caizse) Allah'a (c.c) gidişte ilk konaklama yeridir." 
Sevdiklerinize zaman ayırın yoksa zaman sizi sevdiklerinizden ayırır.  Sevgi emektir, vefadır, sadakattir, iddiadır ve ispattır. Sevgiyle kalın.