Tarih boyunca devletlerarasında birçok ittifaklar kurulmuş, kurulan ittifaklar belli bir süre yaşamış ve sonra yıkılmış, yerini yeni ittifaklara bırakmıştır. İttifakların değişmesi, haliyle dengeleri de değiştirmiştir. Devletlerarası ittifaklar, milli çıkarlar üzerine kurulur. Bir başka deyişle devletler, milli çıkarları örtüşen devletlerle ittifak kurarlar. Hiçbir devlet, milli çıkarını göz ardı ederek, “filân devletle mutlaka ittifak içerisinde olmalıyım” demez. İttifakların kurulmasında ve yıkılmasında rol oynayan asıl unsur, milli çıkardır. Milli çıkarlara uygun olduğu için kurulan bir ittifak, milli çıkara ters düştüğünde yıkılabilir. Milli çıkarlarla çatışan, ona zarar verdiği kesin olan bir ittifakı sürdürmek, devlet ve millet aleyhine çalışmakla eşanlamlıdır. Nitekim böyle davranan idareciler, devletlerine büyük zarar vermiş, çok kere de devletlerinin yıkılmasına dahi sebep olmuşlardır.
Bu ölçüler çerçevesinde ABD ile ittifakımızı yeniden gözden geçirmek zorundayız. Müttefikliğin vazgeçilmez şartı, birbirinin istikrar ve güvenliğini korumak, kollamak ve desteklemektir. Hâlbuki ABD, Türkiye’ye karşı, tam bunun tersini yapmaktadır. PKK’yı kurarak, besleyerek, Türkiye’nin başına belâ eden, başta ABD ve İsrail olmak üzere, diğer Batılı devletlerdir. Herkesin bildiği bu gerçeğe rağmen, ABD ile ittifakın zarar ve tehlikesi hiç gündeme getirilmiyor. Türkiye’yi idare edenler, dünyaya hâlâ Soğuk Savaş dönemi gözüyle bakıyor, olayları o anlayışla değerlendiriyorlar. Şöyle düşünüyorlar: “ABD, süper güçtür. Onunla ittifak aleyhimize işlese bile, yine o ittifakı sürdürmeliyiz. Onu bozar, başka ittifaklar kurarsak, zararımız daha büyük olur, belki de ayakta kalamayız.”
ABD’nin artık süper güç olmadığını, ABD’li yetkililer de gizlemiyor, açık seçik söylüyorlar. Hal böyle iken, Türkiye’deki Amerikancılar, bir türlü bunu kabullenemiyorlar. Maalesef, uşaklığa alışanların hali, hep bu şekilde olur. Amerikancılar, “dünyanın en borçlu ülkesi olan ABD, nasıl süper güç kalabilir?” sorusunu kendilerine sormuyorlar. Kim bilir, belki de sormak istemiyorlar.
Özetle ifade edersek, ABD ile ittifakın, ittifaktan öte düşmanlığa dönüştüğüne dair deliller, saymakla bitmez. Sadece birisi bile, aklı başında olan bir kişinin uyanması için yeterlidir. ABD’liler de ittifakın Türkiye’nin aleyhine işlediğini itiraf ediyorlar. ABD’de askeri istihbaratta çalışmış, emekli Albay Ralph Peters, silâhlı kuvvetler dergisinde kaleme aldığı, “Kan Sınırları-Daha İyi Bir Ortadoğu Nasıl Olur?” başlıklı yazısında ve çizdiği haritada ülkeleri, kazananlar ve kaybedenler diye ikiye ayırıyor, Türkiye’yi de kaybedenler arasında gösteriyor. Kaybedeceğimizi bile bile ABD ile ittifakı nasıl sürdürürüz ve onun Ortadoğu politikalarına nasıl destek verebiliriz? Bunu yapanları, ne bu millet, ne de tarih affeder.
Bir süper gücün, süper güç kalabilmesi için başkalarının süper güç olmasını engellemesi gerekir. ABD, bunu yapabildi mi? Hayır, Brezilya, Rusya, Çin, Hindistan ve Güney Afrika’dan olun BRICS ülkeleri, diğer adıyla Doğu-Güney İttifakı, ABD’ye meydan okumuyor mu? Avrasya’nın üç büyük gücünün ittifakını kim küçümseyebilir? Ayrıca Lâtin Amerika’dan Brezilya’nın, Afrika’dan Güney Afrika’nın bu ittifaka katılması ise çok anlamlıdır. Türkiye’nin böyle bir ittifakın dışında kalması, ABD, İngiltere ve İsrail ittifakını tercih etmesi, tarihi bir hatadır.
BRICS ülkelerinin Prof. Dr.
Haydar Baş’ın ‘
Milli Ekonomi Modeli’ni uygulayarak, ABD’nin can damarını kesmeleri, en az ittifak kadar önemli bir gelişmedir. BRICS ülkeleri, Milli Ekonomi Modeli’nde önerildiği gibi, kendi aralarındaki ithalat ve ihracatta milli paraları kullanma ve doları devre dışı bırakma yolunda tarihi adımlar atıyorlar. Hâsılı tarihi bir dönüm noktasındayız. Böylesi dönüm noktalarında, doğru saf seçmek gerekir. Eğer safımızı doğru seçemezsek, Peters’in dediği gibi kaybetmemiz kesindir. Kaybetmemiz henüz tam kesinleşmeden ve sonuçlanmadan, milletçe uyanmamızı diliyor ve temenni ediyoruz.
