Ektiğimizi biçeceğiz

Gittiğimiz her yere barış, sevgi, saygı, anlayış, tevazu ve samimiyet götürebilsek ne güzel olurdu değil mi sevgili okuyucular? Kamil insan olabilmeyi dert edinsek kendimize bu nedenle her güzel ahlak unsurunu nefsimize mal etmeye çalışsak yaşadığımız dünya daha bir güzelleşirdi değil mi?Düzelmeye ve iyileşmeye kendimizden başlar isek elbette diğer insanlar da bir şekilde bizleri örnek alacaktır.Yakınımızdaki caminin minaresinden bir sala yükseliyor, hoca efendinin öyle dokunaklı bir sesi var ki: insanın oturup ağlayası geliyor. Öldüğümüzde kabrimize bizimle birlikte yakınlarımız ve amellerimiz gelecek ancak yakınlarımız bir Fatiha bir Yasin okuyup dünya işlerine geri dönecekler. Bizler kabrimizde yalnız amellerimiz ile kalacağız. Dünya tarlasında ektiklerimizi biçeceğiz.Bu dünyada yaptığımız güzel ameller, kıldığımız namazlar, okuduğumuz Kur'an-ı Kerim güzel surette insanlar şeklinde bizlere arkadaşlık edeceklermiş. İnsan böyle hadis-i şerifleri okuyunca, kabir alemini daha yakından tanıyınca tabii ki ölümün de sevimli tarafları olduğunu düşünüyor. Bu dünya tarlasına güzellikler ekersek, yarın güzellikler biçeceğimiz de bir gerçektir.Bahar bütün güzelliği ile dallara yapraklarla teşrif edecek inşallah. İnsan şöyle bir kırlara uzanıverse her güzel renkten çiçeklerin açtığını, güzel kokular saçtığını ve doğanın uyandığını fark edecek. Allah (c.c.) çiçekleri, laleleri, papatyaları, sümbülleri, çiğdemleri ne kadar özenerek yaratmış, insan bazen yaratılan bu güzelliklere layık mıyım? Diye düşünmeden edemiyor. Allah'ın verdiği nimetlere şükretmekten aciz olduğumuzu fark etmek bile büyük meseledir diye düşünüyoruz. Fakat O Kerim'dir, Latif'tir, Rahman'dır, Rahim'dir. O büyüklüğünün şanındandır ki inşallah bizleri affedecek, bu beklenti içinde olmamız gerekli.