Filmin sonu nasıl olacak?

Türkiye’de günlerdir bir film gösteriliyor sanki ve biz Türk halkı olarak bu filmin hem oyuncuları hem de seyircileriyiz. Yalnız film biraz fazla sosyal içerikli olduğundan, çok fazla mesaj içerdiğinden sinemadan pek anlamayanlar bu ne biçim film diyorlar. O yüzden önce kısa bir özet geçelim.
Günler önce Taksim Gezi Parkı’ndaki ağaçların kesilip yerine AVM yapılmasını istemeyen bir grup çevreci tarafından yapılan protestoyla başladı her şey. Eminim onlar da olayın bu boyutlara geleceğini asla tahmin etmezlerdi. Fakat bu protestoya hükümetin; biz sizi tanımayız, kararımızı verdik, geri dönmeyiz şeklindeki yaklaşımı, 10 yıldır ben yaptım oldulara sabreden halkta adeta bardağı taşıran son damla etkisi yaptı. Bundan sonra olay dalga dalga tüm yurda yayılan, gittikçe büyüyen bir halk eylemi şekline dönüştü. Neden birkaç günde bitmedi, neden hala sürüyor? Çünkü başbakan olayları yatıştırmak şöyle dursun, adeta kışkırtıyor. PKK ile masaya oturan başbakan halkıyla oturamıyor, uzlaşamıyor. Bunu gören halk da meydanları “Hükümet istifa! Başbakan istifa!” sesleriyle inletiyor. Tencereler, tavalar farklı havalar çalıyor. Müzikten, sinemadan anlamayanlar bunu aynı hava, aynı film zannediyorlar. Ama bu aslında yepyeni bir beste. Türk halkı bir senfoni orkestrası olmuş, çalıyor, söylüyor.
Başbakanımız da sinemadan anlamayanların başında geliyor. Bunun en iyi ispatı da bu filmin yabancı film olduğunu iddia etmesi. Halbuki bu film %100 yerli ve sponsoru da halk. İnsanlar oraya gönüllü olarak, akbillerini basıp otobüsle geliyor. Kendi sularını kendileri alıyor. Böreklerini paylaşarak yiyorlar. Yine parasını verip kırtasiyeden aldıkları bayrakları sallıyorlar. Olsa olsa AKP’nin misilleme mitingleri sponsorlu yabancı film olabilir. Çünkü belediyeler bedava otobüs kaldırıp, bedava su ve bayrak dağıtıyorlar. Memurlarını işten çıkarmakla tehdit ederek getiriyorlar meydanlara. İnsanlar işlerinden olmamak için mecburen geliyorlar. Kalabalık savaş sahnelerinde yevmiye ile çalıştırılan figüranlar gibi. Yoksa onların da birçoğu olanları tasvip etmiyor. Evde tutamıyorum denilen bir %50 falan yok ortada. Sosyal medya kastedilen kişilerin itirafları ve pişmanlıkları ile inliyor. ‘Bir daha mı asla vermeyiz oyumuzu’ diye yazıyorlar.
Günlerdir izlediğimiz bu film Türk halkının gerekli gördüğünde nasıl birlik olabildiğinin, sabretmeyi bildiği gibi duyarlılığını gösterip dur demeyi de bildiğinin bir kanıtıdır. Yıllardır düşman oldukları iddia edilen Fenerbahçe ve Galatasaray taraftarı birbirlerinin bayraklarını sallayarak yanyana yürüyorsa, mini etekli bir bayanla başörtülü bir bayan birlikte tencerelerine vuruyorsa, Cuma namazı kılanların etrafında kılmayanlar duvar olup korumalık yapıyorsa; bu Türk halkının birliği çoktan sağladığını gösterir. Ancak bu birliği bozmak isteyenler de var. Provokatif birçok haber çıkıyor. Polisle halkı düşman etmeye çalışıyorlar. Oysa onlar da bu milletin evladı. Onlar da bizimle beraber geçim sıkıntısı çeken, çocuğu üniversite kazansın diye uğraşan insanlar. Sadece kendilerine verilen emirleri uyguluyorlar. Ayrıca şunu unutmayalım ki bu hareket siyasi bir hareket değil. Ama bu oluşumdan nemalanmak isteyenler var. Başta BDP olmak üzere, çeşitli sol gruplar bildiri dağıtmaya, partilerine üye yapmaya çalışıyorlar. Oradaki insanımız bundan rahatsız olup tepkisini koyuyor ve böylelerini uzaklaştırıyor. Ama zaman zaman gerginlikler olabiliyor. Halk şu ana kadar sağduyusunu kaybetmedi ama zaman geçtikçe ve süreç uzadıkça gerilim artabilir. Bu da hoş olmayan hadiselere tanık olmamıza, hareketin kirlenmesine sebep olabilir.
Her ne kadar bu siyasi bir oluşum olmasa da eninde sonunda siyasi bir sonucu olmak zorunda. Çünkü orada ‘Hükümet istifa!’ diye bağırıyorsanız, yeni bir hükümet istiyorsunuz demektir. İşte bu noktada erken seçim olur ya da olmaz onu zaman gösterecek ama sonuçta bir sonraki seçim Türkiye’nin bundan sonraki kaderini belirleyecek. Bazı DVD filmlerin sonunda yönetmen iki farklı son çeker, rastlamışsınızdır. Biri mutlu, biri dramatik. Tercihi seyirciye bırakır. İşte bizim filmimizin de iki farklı sonu var. Birincisi, gelecek seçimde oylarımızı CHP veya MHP’ye kaydırıp sadece kabineyi ve başbakanı değiştirmek ama aslında hiçbir şeyi değiştirmemek. Çünkü geçmiş dönemler de, şu son günler de göstermiştir ki her iki parti de AKP’den bir farkı olmayan, sadece süreçlerden nemalanmaya çalışan, bir gün dediklerini ertesi gün yalanlayan, aslında hiçbir çözümü, projesi olmayan partiler. Ne ekonomik alanda, ne de iç ve dış siyasette halkımıza bir şey veremezler ve sonuç hüsran olur. İkinci son ise mutlu son. Eğer meydanlarda gösterdiğimiz birliği, sandıkta da gösterebilirsek, çözümü, projesi, vizyonu olan, Türkiye’yi dünya devleti yapabilecek olan bir lider etrafında birleşebilirsek o zaman mutlu sona erebiliriz. Bu eylemler de bir işe yaramış olur. Biliyorsunuz Kuva-yı Milliye hareketi de köylerde, şehirlerde bölgesel küçük gruplar olarak faaliyete başlamışlardı, fakat etkileri azdı. Ne zaman ki Atatürk’ün etrafında toplandılar, birlik oldular, o zaman sonuç alındı ve Kurtuluş Savaşı kazanıldı. Demek ki önünde bir lider olmadan bölgesel hareketler bir yere kadar devam edebiliyor, sonuç vermesi zor oluyor. Öyleyse bu oluşumun da mutlaka bir lidere ihtiyacı var. Mutlaka siyasi bir birliğe ihtiyacı var. İnsanımız artık sağ-sol, Alevi-Sünni, Galatasaraylı-Fenerbahçeli-Beşiktaşlı, Kürt-Türk-Laz-Çerkez diye hiçbir ayrım istemediğini gösterdi. Yakaladığımız bu birliği bozmayacak, aksine daha da güçlendirecek bir lidere ihtiyacımız var. Bu lider PKK’ya hizmet edenlerden ya da miadını doldurmuş, geçmişte Türkiye’ye hiçbir şey veremediği görülmüş partilerin birinden olmamalı. Çözüm getirebilecek, proje sahibi, yepyeni biri olmalı. Bu noktada eminiz ki Yüce Türk halkı, büyüklüğünü bir kere de filmin sonu konusundaki tercihinde gösterecektir...