Halet–i ruhiye

Kimselere kızamıyorum, kimselere sitem de etmiyorum çünkü anladım ki; her şey Allah'tan ve imtihanların içinde kendimizi bile unuttuğumuz oluyor. İşte böyle bir halet–i ruhiyenin –dayanılır mı, dayanılmaz mı bilinmez– ağırlığını taşıyorum. Siz bakmayın kelimelerin vehametine biz Yaradan'ımızdan hoşnutuz. Psikiyatri servislerinde ne günler ne saatler geçti, ne dakikalar geçmedi, Rabbim verdiğin her hale sonsuz hamd ü senalar olsun.
Bir ruh hali ki; nasıl anlatsam… Ağlayan bir gönül lakin gülmeyi başarabilen bir çehre… Meğer gönül alemi ne kocaman bir mekan imiş, gönlümün içinde yaşıyorum aslında. Konuşmalar, gülüşmeler… Sanki hepsi yalan. İnsan yalnız kaldığında gönül alemine tekrar dalıyor, kıramam ben kimseyi, kırmak istemem. Bir nefes sonra ne olacağını bile bilemezken niye kızayım, niye kırayım, niye ah edeyim ki… Her şeyi güzel güzel anlatmak ve anlayış beklemek varken… Böyle bir durumda evet biraz daha sabretmek zorunda kalacağım, biraz daha emek vereceğim, yorulacağım, ama belki Allah'ın rızası bunda onu anlayacağım.
"Unutturamaz seni hiçbir şey, unutulsam da ben
Her yerde sen, her şeyde sen, bilmem ki nasıl söylesem
Bir sisli hazan kesilir ruhum eğer görmesem
Neş'em de sen, hüznüm de sen, bilmem ki nasıl söylesem…"
Ben bu eseri daha önce de dinlemiştim ancak ruhun bir sisli hazan kesilmesi hiç bu kadar içime dokunmamıştı. İnsan içinde bulunduğu hüzünlü hali ancak bu kadar güzel anlatabilir. Bazen kelimelerin kifayetsiz kalabileceğini düşünürüz, hal bu ki öyle değildir. Yeterince kelime, deyim, tamlama vardır dilimizde, yeter ki bizler seçmesini bilebilelim. Bizler çok okumadığımız için bazı halleri anlatırken gereken kelimeleri zihnimizde hemen bulup yerleştiremiyoruz. Kelime dağarcığımızı geliştirmek için ya okumalı ya da iyi radyoları dinlemeliyiz.
Yazının mutfağında soğuk bir gece, bütün güzelliği ile devam ediyor, üzülmeyin hırkayla durulabiliyor, burası İzmir…