Yazı satırlara dökülürken kalemden vakit Cum'a... Hüseyn aklımda, kalbimde, O'nu düşünüyorum... Hüseyn... Gülyüzlü, kara gözlü, al yanaklı ve civan ve mert ve delikanlı ve şecaatli ve garip ve masum ve ihanete uğramış, Hüseyn... Dudaklarından kainatın sevgili Nebisinin öptüğü can-ı sudür, Hüseyin...Bir dünya düşün a gözüm, bir insanlık hayal et... Hüseyn'e, bebeklerine, kızlarına, Zeyneb'e ve Ali aba'ya bir yudum su vermeyen duyguyu, mantığı, duruşu anlıyormusun, bunu yapabilmek neyi kaybetmekle olabilir, düşünebiliyormusun... Vahşi hayvanlar, taş toprak cümle nebadat aşkından ve figanından "Hüseyin, Hüseyn" diye inlerken O'na yapılan zulüm, yok olmadı, zulümlerin hepsinde feci muamele kanatıyormu yürekler, ciğerleri hala...Koptu gitti arın bereketin, huzurun ve rahmetin damarları o gün kerbelada... Peygamber torununu, torunlarını, evlatlarını kana boyadı insan suretinde mahluklar... Aslında Hüseyin ve aile efradına yapılan fecaat, Alemlerin sevgilisine karşı O'nun mübarek nesline karşı birebir uygulanan "katl girişimden" öte hiç bir şey... Tam manasıyla ümmetin bereket ve rahmet kapısı olan ehli beytin yokedilme çabası...Ve oradan oraya savrulan mübarek neslin güzide mensupları... Her türlü saltanat ve siyasi iktidar için mağdur ve mahzun edilen altın nesil... Onlara sırtını dönenlerin yerinde yeller esiyor şimdi... Hüseyin ve canları hala dillerde, gönüllerde, dimağlarda... Ta mahşere kadar...Emeviye camisindeki yaşlı İran'lı kadın, sağ elini kalbinin üzerine vurup vurup ağlıyor ve inliyordu...."Hüseyn, Ya Hüseyn..."Bugün anlamakta zorlandığımız, anlayamadığımız şu... "Allah'ı, Resulünü ve O'nun evlatlarını canın gibi sevmedikçe rahmet kapılarını açılmayacak gök kubbede..."Eksiğimizi tamamla Allah'ım! Onlardan binbeşyüz sene sonra geldik arza, zaman aleyhimize değil garibimizde lehimizde şehadet etsin amin....Vesselam...
