Eğer insan, kalp kulvarında, İslam'ın koyduğu ölçülerle Rabbine yürümezse, hayatında saadet, huzur bulması, yaşaması hiç mümkün değil. Şahsiyetli bir karakter olması da hiç mümkün değildir. Öyle bir kimlik çıkıyor ortaya ki, insan, ama şeklen insan. İçinde korkunç bir canavar var. Aslan var. Tilki var. Affedersiniz yılan var. Sokuyor seni. İşte her dönem ve devirde bu kimliğin mutlaka insan kimliği olması lazım. Sadece suretinin değil, kimliğinin de insan olması lazım. Bakıyorsun yakışıklı delikanlı, "ne güzel" diyorsun. Sonra bir de bakıyorsun ki onda hiçbir şey yok. İnsan kimliğine bürünmek için dinin inkar ve ihmal edilmez, aşılması mümkün olmayan lüzumu var.Sadece dine de değil, o dini uygulayan Allah'ın Sevgilisinin müşahhas sünneti de olacak! Çünkü O, işi canlı hale getirmiş. Sahabesi O'nu görmüş. Yani Kur'an'ı adeta müşahhas hâle, canlı hale getirdi. Sahabe, canlı Kur'an'ı O'nda görmüş. Sen, ben, görmediğimiz için çok sıkıntı çekiyoruz. Fazlurrahman gibi, bir takım modernistler çıkıyor. Onlar da bir arayışın peşinde. Fakat aslında bitmiş, tükenmiş. Güya sünneti aşarak, Kur'an'ı aşarak bir yere varacak. Neymiş efendim, insanoğlu o kadar tekamül etmiş ki vahye daha ihtiyacı yokmuş.Görünen sahaları akıl bilir. Bunda da akıl yanılır. Deneme yanılma metotları ile bir şeyler yapar. Ama öyle gerçekler var ki, aklın ötesindedir. Aklın ötesine ulaşabilmek, aklın işi değildir. Çünkü orada deneyimi yok. Göz görmüyor, kulak işitmiyor, dil tatmıyor, el tutmuyor.Nasıl, o meçhul hakkında akıl karar versin ki? Aklın şahitleri bu beş duyudur. Getiriyor bilgileri, akıl da "Bu, budur; şu, şudur" diyor. Akıl, tefrik etme, ayırma gücüdür. Hiçbir yerden haber aldığı yoksa ne diyecek? İyi mi diyecek, kötü mü diyecek? Elinde bir ölçü yok.
