İmam Hasan’ın, Peygamberimiz ile ilgili sözleri

İmam Hasan (a.s.), Peygamberimizin (s.a.v.) hadislerini, uygulamalarını ve ahlakî erdemlerini yaymaya büyük bir önem verdi. Şimdi onun, dedesinden rivayet ettiği hadislerden bazı seçmeler sunuyoruz:

"Mağfireti/Günahların bağışlanmasını gerektiren hususlardan biri, Müslüman kardeşinin kalbine sevinç aşılamandır."

"Ey Müslüman, bana üç şeyi garanti et, sana cenneti garanti edeyim: Eğer sen Allah'ın sana Kur'an'da neleri farz ettiğini bilirsen, insanların en çok ibadet edeni olursun.

Eğer payına düşen rızıkla yetinirsen insanların en zengini olursun.

Eğer Allah'ın haram kıldığı şeylerden kaçınırsan, insanların en muttakisi olursun."

"Kim, sabah namazını kıldıktan sonra güneşin doğuşuna kadar namaz kıldığı yerde oturursa, Allah onu cehennem ateşinden korur."

"Nerede olursanız olun, bana salât ü selam getirin. Çünkü sizin salât ü selamlarınız Bana ulaşır."

"Bir gün Peygamberimize (s.a.v.) bir kadın geldi. Yanında iki oğlu vardı. Resulüllah'tan yiyecek istedi. O da kadına üç hurma verdi. Kadın iki oğluna birer hurma verdi.

Çocuklar hurmaları yedikten sonra annelerine baktılar. Bunun üzerine kadın elindeki hurmayı ikiye bölerek her bir parçayı bir oğluna verdi.

Bunu gören Peygamber (s.a.v.): "Oğullarına gösterdiği merhametten dolayı Allah ona rahmet etsin" buyurdu."

"Peygamberimiz dualarının birinde şöyle dedi: "Allah'ım, ayak sürçmelerimi bağışla. Korktuğumdan emin eyle. Bana karşı haddi aşanların hakkından gel. Bana zulmedene karşı yardımcım ve destekçim ol. Ondan intikam aldığını Bana göster."

Hz. Peygamber'in (s.a.v.) uygulamalarına ve ahlakî erdemlerine gelince, İmam Hasan (a.s.) bunları yaymaya çok önem verirdi.

Bu husustaki bilgilerin bir bölümünü, Peygamberimizin (s.a.v.) üvey oğlu, Fatıma'nın anadan kardeşi ve kendisinin dayısı olan Hind b. Ebu Hale et-Temimi'den ediniyordu.

Çünkü bu zat Peygamberimizin (s.a.v.) kişisel özellikleri ile ahlakî erdemlerini bütün incelikleri ile tanımlıyordu. Peygamberimizin (s.a.v.) konuşma tarzını anlatırken söylediklerinin bazıları şöyledir:

"Peygamber (s.a.v.) devamlı üzgündü. Sürekli düşünürdü. Hiç rahat halde olmazdı. Gereksiz yere konuşmazdı. Suskunluğu uzun sürerdi. Sözlerinin başlangıcı ve sonu çırpıcı ve net olurdu.

Artığı, eksiği olmayan kapsamı geniş anlamlı cümlelerle konuşurdu. Kabalık ile gevşeklik arasında yer alan yumuşak bir tutuma sahipti. Az bile olsa minneti (nimeti) yüceltirdi. Hiçbir minneti (nimeti) kötülemezdi. Tadılacak (yenecek) bir şeyi ne kötüler, ne de överdi.

Dünya ve dünya için olup bitenler onu öfkelendirmezdi. Ama hak çiğnendiği zaman O'nu hiç kimse tanıyamaz olurdu, hakkı zafere ulaştırıncaya kadar öfkesini hiçbir şey dindiremezdi.

Eliyle bir şeye işaret ederken, elinin tamamıyla işaret ederdi. Bir şeye şaşırdığı zaman elinin tersini çevirirdi. Konuşurken parmaklarını birleştirir ve sağ ayası ile sol elinin başparmağının içine vururdu.

Kızdığında yüz çevirir ve ciddileşirdi. Sevindiğinde ise gözünü yumardı. Gülmesi çoğunlukla gülümseme, tebessüm şeklinde olurdu. Gülümserken inci gibi parıldayan dişleri görünürdü..."

İmam Hasan (a.s.), Peygamberimizin (s.a.v.) uygulamalarını ve hayat tarzını tespit etmeye çok önem vermişti. Bu husustaki bilgileri, babası Aliyyül Murtaza'dan (a.s.) öğrenmeye çalıştı.

Çünkü babası, Peygamberimizin (s.a.v.) evlâtlığı, öğrencisi, damadı, kardeşi, risalet yükünü taşıma işindeki ortağı idi. Resulüllah (s.a.v.) peygamber olmadan önce ve vefat edinceye kadar, İmam Ali (a.s.) hep onunla birlikte olmuştu.

Bu yüzden İmam Hasan, babasından Peygamberimizin (s.a.v.) tutum ve davranışlarını kendisine tanıtmasını istedi. İmam Ali (a.s.) da ona, Peygamberimizi (s.a.v.) örnek almak isteyen Müslüman bir kimse için eksiksiz bir yol içeren bir cevap verdi. İmam Ali (a.s.) bu hususta şunları söyledi:

"Peygamberimiz (s.a.v.), evine varınca zamanını üçe ayırırdı. Bir bölümünü Allah için, bir bölümünü ailesi için, bir bölümünü de kendisi için kullanırdı. Sonra kendisi için ayırdığı zaman dilimini kendisi ile insanlar arasındaki görüşmelerde değerlendirirdi.

Bu zamanını seçkinler aracılığı ile halkın bütünü için harcardı, onlardan hiçbir şeyi esirgemezdi. Ümmete harcadığı zaman diliminde Peygamber'in (s.a.v.) izni ile fazilet ehli, diğerlerine tercih edilirdi.

Bu zamanını ziyaretçilerinin fazilet derecelerine göre bölüştürürdü. Bu ziyaretçilerden kiminin bir, kiminin iki, kiminin ise çok sayıda ihtiyacı olurdu. Onlarla karşılıklı şekilde meşgul olurdu.

Kendilerine, "Söylediklerimi burada olanlar, burada olmayanlara ulaştırsınlar. İhtiyacını ulaştırma gücünde olmayanların ihtiyaçlarını Bana ulaştırın. Kim ihtiyacını bir yetkiliye ulaştıramayanın ihtiyacını o yetkiliye iletirse, Allah kıyamet günü onun ayaklarını sabit kılar" derdi.

Yanında sadece bu gibi şeylerden söz edilirdi, hiç kimseden bundan başkasını kabul etmezdi.

Ziyaretçiler yanına istek sahibi olarak girer, mutlaka memnun olarak dağılır ve başkalarına da yön verecek kimseler olarak çıkarlardı..." (Prof. Dr. Haydar Baş İmam Hasan eserinden)