İnsan ilişkileri kimi zaman bizleri üzüyor ve kendi kabuğumuza çekilmemize neden olabiliyor. Halbuki Tasavvufta incitmeme ve incinmeme kuralı var. Hele insanın aynı yolda yürüdüğü arkadaşlarından mümkün olduğunca incinmemeye gayret etmesi gereklidir. Birbirimizin kusurlarını görmezden gelemezsek birbirimizi kamil manada nasıl seveceğiz?Tasavvuf tekamül etmektir, tekamül eden insan elbette diğerlerinden farklı olacaktır. Yaptığı her şeyi Allah'ın rızası için yapmak bizleri çoğu zaman hatalardan beri kılar. Ancak insan başkalarının hata yapabileceğini göz önüne aldığı gibi kendisi için de bir hata payı bırakabilmelidir. Çünkü insanoğlu hata basamaklarında yükselir, hata yaptığını fark edebilen insan daha doğru olmaya karar vermiş olan insandır.İnsanlardan incinmemek için onları çok sevmemiz gerektiği bir gerçektir. Çünkü insan sevdiğinin kusurlarını görmez. İnsanlardan şikayet etmekte olan bir insan aslında bir bakıma kendisinden şikayet etmektedir. Yunus:" Derviş gönülsüz gerek" derken bir dervişin mağrur olamayacağını kast etmektedir belki de, dervişin incinmemesi gerektiğini anlatmaktadır bu dizede.Tasavvuf yoluna baş koymak, benlikten vaz geçmek ve nefsini inkar etmekse eğer ne incitmek ne de incinmek vardır dervişin lügatinde. İnsan bazen benlik duygusunun bazı davranışlarının içine karışıp karışmadığını tam olarak ayırt edemez işte Tasavvuf her şeyi açık seçik, ayan beyan görebilmek için gereklidir. Benlik duygusunu aşabilmek bir terbiye ve tezkiye meselesidir.Nefsimizi ne kadar terbiye ve tezkiye edebilirsek onun sözlerimize ve hallerimize yansımasını o derece önlemiş oluruz diye düşünüyoruz. Ancak bunları başarmak çok kolay gözükmüyor, her şeye rağmen bu konuda çaba sarf etmek çok gereklidir. Şimdi biz böyle bir yazı yazdığımız için mutlaka imtihan olacağız, Allah imtihanlarımızda başarılar nasip eylesin.
