İndigo kristal çocuklar ve biz

Bu tip çocuklara karşı ne kadar anlayışlıyız? Bize göre olumsuz davranışları varsa, direkt tenkit etmek, başa çıkamayınca, onları kendimizce vahşi hayvanları ehlileştirir gibi ceza ve ödül yöntemleriyle ehlileştirmeye çalışmak ne kadar doğru ve insancıl! 

Neden onların 10  yaşında olduğunu unutuyoruz? Neden bu çocuklar okulu, öğretmenleri ve ödevleri sevmez? Beden eğitimini, sporu veya müziği sevmek zorundalar mı? Neden otoriteye karşılar? Neden klasik çocuklar gibi espri anlayışları yok? Neden bizim istediğimiz gibi olmak zorundalar? Matematikten 90 alırken, İngilizceden neden 30 alırlar? Sevdikleri öğretmenlerinin derslerinde çok başarılı iken, onları yargılayan ve eleştiren öğretmenlerin derslerinde neden daha az başarılılar? Arkadaşları harfleri daha yeni öğrenirken, neden onlar günde 1 kitabı okuyup bitirirler? Ebeveynleri ile  genel olarak, neden çatışırlar? Zihinsel yetersizlik gibi, sorunları olan çocuklarımız, her gün, evlerinden alınıp, birebir alanında uzman öğretmenlerle ve sadece kendilerine benzer arkadaşlarıyla bir arada eğitim görürken, bu tip çocuklara neden farklı bir yaklaşım gösterilmez? 

Nedenler bitmez...

Bu tip çocuklarımızın, diğer çocuklardan kolayca ayrılıp, fark edilmeleri pek de kolay değildir. Öncelikle şımarık, aile terbiyesi almamış, yabani, saldırgan vb. yaftaları buluverirler, isimlerinin önünde. 

- Hayret ama ya, anne baba da eğitimli, ne kadar anlayışlı, bir de çocuklarına bak!

Der, onları anlamak istemeyen veya anlayamayan  eş, dost, akraba ve öğretmen. Bu arada, ebeveynler de bu alışılmadık durum karşısında hazırlıksızdır aslında. Ama çocukları olduğu için sabrederler, bazen onların da sigortası atar. 

Birkaç farklı davranışları öğretmenler tarafından şikayetlerle anlaşıldığında buluverirler kendilerini önce rehber öğretmenin odasında, o da baş edemezse ki, genelde çok başarılı olduklarını düşünmüyorum, arkasından müdür yardımcısı ve müdürün odasında. 

Görevlerini layıkıyla yapan bütün öğretmenlerimizi  tenzih ederim. İş, oraya kadar ilerlediğinde, artık ebeveynler dayanamazlar bu zulme, önce okul, sonra da ev değiştirilir, çocuğa daha yakın olmak için. Hatta, aynı mezalim, devam ettiği için, bu durum artık defalarca tekrarlanılır. Psikolog, psikiyatrist ve koçlara gidip gelmekten, arada, ailecek görüşecek kadar, dostluklar şekillenir. En sonunda, çocukta en az karın ağrısı, baş ağrısı yapan, etkisi en uzun süren, farmasötik drog, bulunana kadar bu çile böyle devam eder. 

Çözüm müdür? Asla. Çözüm olmaz bu durum, bu çocuklar için, direkt bir hapis hayatıdır aslında. Bilinmeyen yan etkileri de hariç.

Aslında bu çocukların en büyük şanssızlığı, daha ilk baştan onları anlayacak ve ona göre davranış sergileyecek, anlayışlı ve şefkatli ebeveyn, akraba, arkadaş ve eğitim sistemine denk gelmeyişleridir desem çok da yanlış olmaz. 

Yıllar, yılları kovalar... Çocuk büyüdükçe bütün bunlar zamanla azalmaya başlar. Ama onlar her zaman farklıdırlar ve bu bir suç değildir. Suçlu, onları anlamayan ebeveynler, eğitim sistemi ve bütün çevresel faktörlerdir aslında.

Olumlu veya olumsuz davranışlarıyla Atakan ve Salih henüz 10 yaşında, yukarıdakilerin bir kısmını dahi yaşamamış olanlar, Atakan'ı ve Salih'i anlayamazlar. Onlar en iyi eleştirmeyi ve cezalandırmayı bilirler! Yine onlardan bir tanesi, henüz lise 1.sınıfta olmasına rağmen, bugün ODTÜ'de düzenlenen robot fuarında, bir ili temsilen, kendi tasarladıkları şerit takip ve çarpışma engelleyici sistemli robot araçlarıyla. Bırakın bu çocukların peşini, onlar bizden farklı ve üstün zekalı. Herkes sizin gibi olmak zorunda değil.

Acaba asıl sorun bu mu?