İnsan olmaktan mutluyuz

Ne kuşlara özeniriz, ne kelebeklere; bütün zorluğuna rağmen insan olmaktan mutluyuz. Çünkü bir bilincimiz var, bir gönlümüz var. O bilinçle kamil insan olmaya gayret ediyoruz. O gönülle insanları ve bütün mahlukatı seviyoruz. Bir gönlün sahibi olmak güzeldir, sevgiyle kolaylaşır zorluklar.İnsan olduğumuz için mutluyuz çünkü bizim hakkımızdaki takdir böyle. Takdire rıza gösterip gönlü huzurla dolanlardan olmak isteriz. Rabbimizin rıza sarayına girdiğimizde endişelerden de kurtuluruz. "Hoştur bana Senden gelen" demeyi öğrendiğimizde gönlümüz razı oluşun sevinci ile dolar. İman etmenin lezzetini duyarız. Rabbimize olan sevgimizle her zorluk kolaylaşır. Zaten O'nun diliyle "her zorlukla birlikte bir kolaylık vardır."Kendimizin doktoru olmak ne kadar gerekliyse bazen de kendi kendimizin bilgesi olmak gerekebilir.İnsanoğlu her zaman kendisine yol gösterecek bir rehbere ihtiyaç duyar, bu ihtiyacın farkında olmalıdır. Yetişmiş ve yetiştirebilen bir mürebbi sırat-ı müstakim üzere yürüyebilmek için gereklidir. Ancak gerektiğinde insan mürebbiden öğrendiklerinin bir sonucu olarak kendi kendine öğütler verebilmeli, kendi kendisine teselliler de bulunabilmelidir.İnsan olmak bir mertebe ise kul olmak daha yüce bir mertebedir. Çünkü insan kul olunca Rabbi ile arasındaki güzel bağları güçlendirir. Allah sevgisi bir çok zorluğu aşmada kula yardım eder. Kulun hoşnutluğu, rızası ancak Allah sevgisi ile olur. Muhabbetullah olmadan rıza olmaz.Mevlana Hz. diyor ki: "Sopayla kilime vuran, kilimi dövmez, tozlarını silkeler." Bunun gibi Allah-ü Teala kuluna bir sıkıntı verdiği zaman, aslında onu günahlarından arıtmak ister. Yani Allah sevdiği kuluna bela verir. Mevlana Hz. muhabbeti şöyle vurgular: "Acılar muhabbetten tatlılaşır. Bakırlar muhabbetten altınlaşır. Tortular muhabbetten safileşir. Dertler muhabbetten derman olur. Ölüyü muhabbetten diriltirler. Şahı muhabbetten bende, kul ederler".