Mîr Muhammed Numân

Peygamberlerin (aleyhimüsselâm) hârikalar göstermesi lazımdır. Böylece, nebi, nebi olmayandan ayrılır. Çünkü, nebinin peygamberliğini tanımak herkese lazımdır. Evliyâ, insanları, kendi peygamberinin dinine çağırdığı için, peygamberinin mûcizeleri kendilerine yetişir. Evliyâ eğer dinden başka bir şeye çağırmış olsaydı, o zaman, harikalar göstermesi elbette lazım olurdu. Dine çağırdığı için harika göstermesi hiç lazım değildir. Din alimleri, herkesi, kitaplarda yazılan emirleri yapmaya çağırıyor. Evliyâ, hem buna çağırıyor, hem de dinin bâtınına davet ediyor. Önce, dine çağırıyor. Sonra Allah-u Teâlâ'nın ismini zikretmeyi gösteriyor. Her zaman, aralıksız zikr-i ilâhi ile olmayı ehemmiyetle istiyorlar. Böylece vücûdu zikir kaplayıp, kalbde Allah-u Teâlâ'dan başka bir şey bulundurulmaz. Her şey öyle unutulur ki, insan kendini ne kadar zorlasa, Allah-u Teâlâ'dan başka bir şey hatırlayamaz. Bu iki türlü davet için, evliyânın harikalar göstermesine niçin lüzum olsun? İrşâd etmek, bu iki daveti yapmak demektir.

Harikanın, kerâmetin burada hiç yeri yoktur. Şunu da söyleyelim ki, uyanık bir talebe, tasavvuf yolunda ilerlerken, üstâdının nice harikalarını, kerâmetlerini hisseder. O bilinmez yolda, her an, onun mededine başvurup, hep yardımına kavuşur. Evet, başkaları için harikalar göstermesi lazım değildir. Fakat, talebesine her an kerâmet göstermekte, harikalar, üst üste gelmektedir. Talebesi, üstâdının harikalarını hissetmez olur mu ki, ölü olan kalbine hayat vermektedir. Onu, müşâhedelere keşiflere kavuşturmaktadır. Câhiller, ölüyü diriltip, mezârdan çıkarmayı, büyük kerâmet sanır. Büyükler ise, ölü kalpleri diriltmeye, hasta rûhları tedavi etmeye ehemmiyet verir.