Mücahit Furkan Ay: Sevgili hocam, yol ışığım

Nerden başlayacağımı bilmiyorum. Size dair ruhumun hissettiklerini kaleme almak, yeni bir canın dünyaya gelmesi kadar zor benim için. 

Çağın çok farklı bir noktasında, farklı bir zamanda, farklı bir âlemde gibiydi sizinle olmak. Zamanda ileriye gitmeyi bilmiyorum ama zamanın durmasının ne anlama geldiğini anladım sizinle konuştuğumda. İnsan bakışı ile sarabilir mi, kızabilir mi, mutlu olabilir mi, baba olabilir mi, kalp okuyabilir mi, aklındaki sorunlara teselli verebilir mi? Siz yapabildiniz bunları. Kelimelere ihtiyacım olmadı sizinle anlaşmak için. Cesaretiniz ilham verdi yüreğime. İlminiz yoldaş oldu ilim isteyen aklıma. Fikirleriniz miras kaldı umut edebilmeme. 

Daha annemin karnındayken sizinle tanışmışız. Çocukluğumdan itibaren de bakışlarınızla konuşmaya başladık. İlk zamanlar anlamakta güçlük çektiğim o bakışlar benim en iyi bildiğim dil haline geldi şimdi. Keşke daha çok konuşma fırsatımız olsaydı ya da keşke kelimesi hiç var olmasaydı. 

Özlemek kelimesi özlemi tarif etmiyormuş. Alelade bir kelimeymiş meğerse. Bu duygu bu kadar basite alınmamalı bence, hele ki özlenen siz olduğunuz müddetçe.

Sizinle bindiğimiz Ehl-i Beyt gemisi rotasından hiç sapmadan davası üzere yol almakta. Ben o davadan galip gelene kadar yeryüzünde karşılaştığım herkese sizden bahsedeceğim. Bu devrimin asıl sahibini Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıyım diyen herkes tanımalı çünkü. Bu davayı muzaffer kılana kadar bu yolda, bu uğurda çalışacağım. İlerde galibiyetimizin mutluluğunu çocuklarımla paylaşırken bu davanın asıl neferini sizi gururla ve hasretle anacağım. 

Kavuşacağımız o güne değin bıraktığınız miraslarınızı; kitaplarınızı, öğütlerinizi, şiirlerinizi, güzel sözlerinizi, hayatıma işleyip her anımda sizi hatırlayacağım. 

Sizi bu dünyaya, bizlere gönderen Rabbime sonsuz şükürler olsun. İyi ki sizi tanımışım. Hak yolundan ayrılmadan tüm samimi duygularımla sizinle kavuşuncaya dek...