Mümin olana yeter de…

Aynı manaya gelen aynı hükmü havi/içeren, beyan eden onlarca ayet var Kur’an’da.
Ama Mücadele sûresi 22. ayeti günümüz Müslümanları için duruş belirleme, tavır koyma, pozisyon alma açısından emri net, hükmü açık, yapılanın karşılığının kesin olarak beyan buyrulduğu bir ayettir.
Bir başka ifadeyle “son noktayı koyan” bir hükm-ü ilahîdir.
Ayet-i kerime şöyle haykırıyor ilahî ölçüyü müminlere.
“Allah’a ve ahiret gününe iman etmiş hiçbir topluluğun (cemaatin, grubun) Allah’a ve resûlüne muhalefet (düşmanlık) eden kimselerle –velev ki o kimseler onların, babaları veya oğulları veya kardeşleri (dostları) veya aşiretleri (soysopları) olsunlar- dost olduklarını göremezsin. Onlar o kimselerdir ki, Allah imanı kalblerine yazmış, bunları kendinden bir ruh ile desteklemiştir. Bunları altlarından ırmaklar akan cennetlere sokacaktır. Bunlar orada ebedi kalıcıdırlar. Allah onlardan razı olmuştur. Onlar da Allah’tan hoşnut olmuşlardır. İşte onlar Allah fırkasıdır. Gözünüzü açın ki Allah fırkası (mensupları) umduklarına (dünyada ve ahirette) erenlerin ta kendileridir.” (Mücadele, 58/22; Hasan Basri Çantay meali).
Ayette iman esaslarından (amentüden) ikisinin (Allah’a ve ahiret gününe imanın) zikredilmesi diğer iman esasları önemsizdir anlamına gelmez. Son dönemlerde kimi ilahiyatçı güruhun bu tip iddiaları batıl bir iddiadır. İman esaslarını (amentüyü) sadece Allah belirlemiş, resûller de bu iman esaslarını insanlara bildirerek onları o esaslara imana davet etmiştir.
Kur’an’ın başka ayetlerinde (mesela; Bakara 285, Nisâ 150-152. vb. ayetler) iman edilmesi farz, inkârı küfür olan diğer iman esasları müminlerin bilgisine sunulmuştur.
Ele aldığımız ayette ise iman esasları değil, resûlüllah’a iman etmemek şöyle dursun ona düşmanlık edenlerle dostluk kurmanın ne kadar ağır bir suç olduğu, yani küfür olduğu beyan buyurulmaktadır.
“Amentü’nün” yani, iman esaslarının beyan buyrulduğu bazı ayetlerde geçmemesi “ahirete imanı” “amentünün”/iman esaslarının dışına çıkarmadığı gibi, sadece “ahirete imana” emreden ayetler de diğer iman esaslarını önemsiz kılmaz.
Mesela Bakara suresi 285. ayet:
“(Mü’minlerden) her biri; “Allah’a, O’nun meleklerine, kitaplarına, resüllerine iman etti. O’nun (Allah’ın) resüllerinden hiçbirini diğerlerinin arasından ayırmayız (hepsine iman ederiz)…” dediler.”
Allah’ın zatını anlattığı gibi bir Allah inancına sahip olanlarla, zerrenin hesabının görüleceği, Allah’a şirk koşmanın dışındaki suçların –belli şartlarla- affedilip, şirkin ise asla affedilmeyeceği “ahiret gününe” iman edenin diğer iman esaslarıyla bir derdinin olmadığı bir hakikattir ya.  
Biz asıl konumuza dönüp Mücadele 22. ayeti biraz tahlil edelim.
Ayet-i kerime “lâ tecidü kavmen” beyanıyla başlıyor.
Yani; “Habibim! Sen, hem Allah’a ve ahiret gününe inanacak, hem de Allah’a ve resûlüne düşmanlık edenlerle dost olacak bir kavim (topluluk, cemaat, gurup, oluşum) asla bulamazsın.
“Lâ tecidü”; bulamazsın.
Böylesi bir tezat, bir çelişik hal asla mümkün değildir.
Bir adam, hem mümin olduğunu iddia edecek, hem de Allah’a ve O’nun resûlüne düşmanlık edenlerle dost olacak.
Resûlüm! Böyle bir mümin bulamazsın.
Bu düşüncede bir kişi mümin olamaz.
Allah’ın gayet net ve kesin ölçüsü budur.
Allah’a düşmanlık etmek, O’na şirk koşmaktan başka ne olabilir ki?
Resûlüllah’a düşmanlık O’na iman etmemek, getirdiği ilahî hakikatleri kabul etmeyip inkâr etmek, O’na çeşitli iftiralarda bulunmak değilse ya nedir?
Bugünün haçlı dünyasının, ehl-i kitabın O’nu reddedip inkâr etmesi şöyle dursun, O “rahmet ve şefaat” nebisine reva gördüğü o yazılı sözlü iğrenç hakaretler salt düşmanlıktan da çok öte şeyler değil mi?
Bütün bu gerçekler ortada iken, iman ehli olduğunu iddia edenlerin bu kişileri dost edinmesinin ne denli ağır bir günah, hatta günahtan da öte olduğunu bu ve diğer ayetler beyan ediyor.
Günahın ötesi de küfürdür.
Ayet bir başka hakikati daha beyan ediyor.
O da, Allah’a ve resûlüne düşman olanlarla dostluk kurmak için hiçbir mazeretin Allah tarafından kabul edilmeyeceği hakikatidir.
“Velev ki Allah-Resûl düşmanı o kimseler onların;
babaları,
oğulları,
kardeşleri,
aşiretleri (soysopları) olsunlar.
Böyle de olsa asla dostluk kuramazlar.
Allah-Resûl düşmanlarıyla dostluk kuranların hangi ilahî tecziye ile cezalandırılacaklarını Yüce Allah diğer ayetlerde beyan buyururken bu ayette ise Allah’a ve resûlüne düşmanlık edenlerle asla dost olmayanlara verilecek ilahî mükâfatlar sıralanır.
1-Allah imanı kalplerine yazdı.
2-Allah onları kendinden bir ruh ile desteklemiştir.
3-Allah onları altlarından ırmaklar akan cennetlere sokacaktır.
4-Bunlar orada ebedi kalıcıdırlar.
5-Allah onlardan razı olmuştur.
6-Onlar da Allah’tan razı olmuşlardır.
7-Onlar Allah fırkasıdır (hizip: taraftar, mensup, parti).
8-Allah fırkası (mensupları) umduklarına (dünyada ve ahirette) erenlerin ta kendileridir.
Ne büyük bir ilahî mükâfat mümin için.Müjdeler olsun.