Ne güzel dalların çiçeklerle buluşması, ne güzel rüzgarın yaprakları kıpırdatması, ne güzel bir insanın bir tatlı tebessümle güller goncalar açtırması, ne güzel kötü duygularımızdan azade olmak ve ne güzel sevdiklerimize tertemiz hislerle bağlanmak. Ne güzel karşılık beklemeden iyilikler yapabilmek, dostun dosta el uzatması, her şeye rağmen barışın huzurunu yaşamak…
Ne güzel hiç görmediğiniz bir insanı sevmek, geceleri ona dua etmek ve iyiliğini istemek, karşılıksız sevmek insanları ve bunları bir sır gibi saklamak, sırlarından memnun olmak. Ne güzel bir insana sevdalanmak, onun için hayaller büyütmek ve onu kendi yerine koymak ya da kendini onun yerine koymak. Ne güzel dertlerimizi paylaşabilmek, birbirimizi önemsemek, hatır saymak, hatır sormak, hüsn-ü zan beslemek… Bizi ayakta tutan değerlerin sonuna kadar farkına varmak ve korumak bizi biz yapan her ne varsa…
Ne güzel iman etmenin bizlere kazandırdıklarını şuurlu bir şekilde yaşamak, ötelerdeki hazineleri merak etmek ve iyi birer kaşif olmak… Ne güzel “gönül işçiliği” denilince ilhamların yardımıyla olsun bir şeyler anlamak. Görüp beğendiklerini gönlüne nakşetmek, görüp de beğenmediklerindense ırak olmak. Hayatımızı gönlümüze güzellikler işlemek için bir fırsat bilmek ve coşkuyla değerlendirmek bu fırsatı, bu işçilikten haz duymak…
Ne güzel bir gönüle girebilmek, her ne güzel sıfat varsa o sıfatlar ile vasıflanabilmek. Ne güzel Rabbimizin takdir ettiklerine rıza gösterebilmek, mahzun olmadan kabullenmek olanları, yani teslim olabilmek hikmetler bulabilmek.
Ne güzel olayları, olguları, davranışları tefekkür etmek, bu tefekkürle dağları aşmak, ovalardan geçmek ve yepyeni bir şeyler keşfetmek. Ne güzel bir kamil insanın rehberliğinde nefsimizi eğitebilmek, kendi iç yolculuğumuzu gerçekleştirebilmek, iç dünyamızı tanımak ve arınmayı istemek. Ne güzel Hakk’a gönül verenler ve halka merhamet edenlerle bir ve beraber olmaya çalışmak… Pişirilen güzel aşa bir tutam tuz atabilmek…
