Onların âlemi

Yahya b. Maaz'a biri sordu: Neden Allah'ı seven ariflerin yüzleri güzel oluyor? İnsan onları görünce de heybete kapılıyor?... Yahya b. Maaz, bu soruya şöyle cevap verdi - Çünkü onlar, Allah'ın varlığı ile ünsiyet edebilmek için; iç alemlerini temizlediler. Yalnız ona vasıl olmak için kalplerini O'nun zatı cihetine yönelttiler. Sonra onlar, her yandan kesilip ancak O'na yalvarırlar. Onları, bu halleri dolaysıyla, marifet nuruna büründürdü. Bu sebeple konuşurken O'nunla konuşurlar. Çalışırken de O'nunla çalışırlar. İsteyeceklerini O'ndan isterler. O'na rağbet ederler; bunlar başta gelen Allah'ın seçkin kullarıdır. Bütün gayretleri ilahi taate geçer; başka şeye ilgi göstermezler. Bunlar halka nasihat ederler. Ama, bu nasihatlerinde onlardan bir şey ummazlar, bunlar yalnız Hakk'a müştak olur. Yalnız O'nun yoluna koyulurlar. Kalpleri, Hak için atar. Nefisleri onlara göre vahşidir. Kalpleri yücelere bakar; akılları dalgındır. Ruhları Yasin sırrına ermiştir. Bunların kalpleri halkın fesadından saklıdır. Allah'ı zikrettikleri için şeytanın şerri onlara yanaşamaz. Bunların kalpleri kandil gibidir. Diğer duyguları da hak yolda mendil gibi serilidir. Bunların dili Kur'an okur. İlahi hicran bunların rengini sarartmıştır. Nefisleri, Rahman'ın hizmeti ile erimiştir.