Öylesine

İnsan bazen ağlamak ister, insan bazen düşünmek ister, insan bazen düşünülmek ister, insan bazen fark edilmek ister, insan bazen anlaşılmak ister. İnsan kimi zaman birkaç sevgi sözcüğü duymak, belki birkaç sevgi sözcüğü söylemek ister. Bunun için hep arar, arar.Yapraklar filizlenir, büyür çiçekler açar, çiçekler solar, dallar meyveye durur, meyveler olgunlaşır, dalından koparılır ve sonra hazan olur, yapraklar dökülür insan halen bir arayış içindedir.Derler ki insan aradığını kendi ruhunda, kendi içinde, kendi gönlünde kendi gönlünün garip sokaklarında aramalıdır. Aradığını kendinde bulmalıdır. Çünkü insan zübde-i kainat, kainatın özü özetidir. Derler ki kainatta olan her şeyden insanda da vardır. Hazan oldu yollar, dökülen yapraklarla, hazan oldu yıllar dökülen gözyaşları ile? İyi ki dökülmüş onlar, şimdi de dökülsün, rahatlamak için ağlamak gerekli, anlamak gerekli, anlaşılmak çok gerekli.Sevgili okuyucular, kalem bir şeyler yazıyor, belki birbiri ile ilgisiz şeyler, şu an ki ruh hali bunu gerektiriyor ya da kolayımıza geliyor, gönül hala ağlamak istiyor. Yalnızken ağlamak insana ne değişik hazlar veriyor değil mi? Sizin ağladığınızı bir gözleriniz biliyor, belki yakındaki eşyalar fark ediyor, bir de Rabbimiz, Allah (c.c.)?Her günü yeni bir ümitle kucaklayabilmek şarkılarda ya da şiirlerde kalmış bir deyim mi? Yoksa başarabileceğimiz bir şey midir bilmiyorum, bu konuda düşünmeyi, kafa yormayı da düşünmüyorum. "Semaverde çayım sensin" diyen şair, üç kelimede ne çok şey anlatmış değil mi? Nerden çıktı bu semaver, çayı içen kim? Çayı seven kim? Dediğim gibi bu gece düzen, ilgi, bağlantı yok?