Samimi olmak ya da olmamak

Her sözde, her ilişkide samimi olmak karşınızdakine güven verme açısından birinci derecede önceliklidir zannımca. Bir insanın bir konudaki samimiyetini zaman içerisindeki tutarlılığı ile ölçebilirsiniz. Mesela aynı konuda bir gün bir türlü, ertesi gün başka türlü, öbür gün bambaşka konuşan birinin samimiyetine, gerçek düşüncesinin ne olduğuna inanmak pek mümkün olmasa gerek.

Bugünlerde de herkeste bir Atatürk sevdası yarışıdır gidiyor. Atalarımızın bu konuda çok güzel bir sözü de vardır ama şimdi biraz argo kaçabilir. Siz anladınız? 'Ben Atatürk'ü babam gibi severim' diyen gazetecilerden tutun da 10 Kasım'da Anıtkabir'e sefer düzenleyen parti teşkilatlarına, belediyelere kadar kurumsal faaliyetler de olmak üzere, camilerde ruhuna mevlid okutmaya kadar giden Atatürkçülük gösterişleri. Tabii bunlar samimi ise hepimiz için büyük bir sevinç kaynağı olur. Zaten olması gereken de vatana ve onun kurtarıcısı olan, Cumhuriyetimizin kurucusu, Başkomutan, Başöğretmen Gazi Mustafa Kemal Atatürk'e sahip çıkmak, onu her fırsatta anmak, genç nesillere onu tanıtmak, onun ilke ve inkılaplarına sahip çıkmaktır. Bunu geç de olsa eğer bazı kesimler anladılarsa bize sevinmekten gayrısı düşmez.

Ancaaaak? Hani samimiyet dedik ya biraz önce. Bu yarışa girenlerin yıllardır söyledikleri ve yaptıkları henüz hatırımızdan çıkmamışken bu çıkışlarına inanmakta zorlanmamız herhalde normal karşılanır. Çok değil bir yıl önce 9 Kasım'da malum püsküllü bir zat -ki kendisi bugünkü yeni Atatürkçülerin akıl hocasıdır- 'Yarın saat 9'u 5 geçe kenefe gidin, sifonu çekin!' dememiş miydi? Hadi o dedi diyelim. Hiçbiri çıkıp da 'sen nasıl olur da böyle bir cümle kurarsın?' diye tepki koymuş muydu? Aynı zat vasiyet etmişti: 'Atatürk'e zerre kadar muhabbeti olan cenazeme gelmesin!' diye. En son hasta olduğu söyleniyordu, yaşı da malum. Bu gidişle cenazesi ortada kalabilir? Fark ettiyseniz zaten kendisi bu 10 Kasım sırra kadem bastı. Hiçbir açıklama yok. Kurtuluş Savaşı'nda Atatürk aleyhinde fetvalar veren Said Nursi'yi anmak için sempozyumlar düzenleyenler ortada yok.

Bugün Atatürkçü olanlar Atatürk'ün hatırası olan, onun bizzat milletimize armağan ettiği 29 Ekim, 23 Nisan, 30 Ağustos gibi bayram kutlamalarını dar alanlarda ufacık kutlamalarla sınırlamadılar mı? Artık illerde kurtuluş bayramları hiç kutlanmıyor. Yine yakın zamanda Atatürk heykellerine saldıranları meczuptur deyip serbest bırakanlar, 5816 sayılı Atatürk'ü koruma kanunu kaldırılsın diye imza kampanyaları başlatanlar kimlerdi? Peki Atatürk'ün soyuna, annesine olmadık iftiraları atanlar kimlerdi? Atatürk'ü dinsizlikle itham edip milletinden uzaklaştırmak için olmadık yalanlarla halkı zehirleyen kimlerdi?

Şimdi bu 10 Kasım'da çıkıp da Atatürk'ü öven birkaç cümle söylemekle, onu çok severiz deyip, Anıtkabir'de ziyaret etmekle Atatürkçü olunmaz. Tabi ki tövbe kapıları herkese açıktır. İnsan bugüne kadar yaptığı yanlışları anlayıp da tövbe edip dönüş yapabilir. Bu çok da güzel bir şeydir ancak bunun gerçek bir tövbe olabilmesi için içinin doldurulması, samimi olunması ve lafta kalmaması gerekir. Mesela tekrardan bayramları coşkuyla kutlamaya yönelik bir çalışma yapılabilir. Müfredattan çıkarılan Atatürkçülük konuları yeniden eklenebilir. Atatürk'e hakaret edip bu milletin değerleri ile oynayanların cezalarını çekmeleri sağlanabilir. Tabii bunları yapabilmek için de Atatürkçülüğün içselleştirilmesi gerekir. Bunca yıl aleyhinde konuşulan, düşman bellenen bir insanı bir günde sevmeye başlayabilmek insan psikolojisine aykırı. Aslında Atatürk'ü gerçekten tanıyan birinin sevmemesi de mümkün değil. O yüzden Atatürkçü olmaya karar verenlere naçizane tavsiyem onlara yıllardır empoze edilen, bildikleri Atatürk'ü unutsunlar. Prof. Dr. Haydar Baş Bey'in "Hoş Geldin Atatürk" kitabından birer tane edinsinler ve okusunlar. Ondan sonra samimiyetlerine kendileri de inanır, bizi de inandırırlar?