Şehitlik tepesinde şehitlerle...

Trabzon Akçaabat'ta, AK Camii'nin bahçesinden yollara, sokaklara taşan binlerce insan yaşlı gözlerle ve seslerinin çıktığı kadar hep bir ağızdan bir kelimeyi haykırdılar: "Şahidiz, şahidiz, şahidiz..."

Gökkubbeyi çınlatan bu ses, oldukça derinlerden, yüreklerden geliyordu: "Şahidiz..." diye bağıranlardan her biri, o anda cemaatin içinde olduğundan ne kadar eminse, musallada tahta kundaklarda yatan delikanlıların, erkişilerin ehl-i tevhid, ehl-i Kıble-ehl-i salat ve ehl-i zikir olduklarından o kadar emindiler. Allah ve peygamber aşkı ile dopdolu olduklarından, kara sevda derecesinde bağlandıkları Anadolu coğrafyasını bu sevda ile adım adım dolaştıklarından kesinlikle emindiler.

Binlerce ağız, binlerce gönül, binlerce göz bütün hücreleri ile, Lütfullah ve Engin kardeşimizin Allah ve Resulunü aşk derecesinde sevdiklerine, "Allah diyen gel ayağından öpeyim" ölçüsü ile Allah yolunda olanların, Allah diyenlerin daima hizmetinde bulunduklarına şahitlik ediyordu.

Yıllarca, Şehitlik Tepesi'nde metfun bulunan büyük veli Mustafa Hayri Ögüt Hazretlerinin ziyaretçilerini, sevdalılarını adeta sırtında taşıyan hiç yorulmadan, hiç usanmadan taşıyan Lütfullah, şimdi o binlerce insanın omuzlarında o yokuşu tırmanıyordu. Sağlığında, eli ayağı tutarken evliyanın ocağına, evliyanın kucağına taşıdığı için büyük bir Lütfu ihali olarak Lütfullah, büyük bir velinin koltuğunun dibinde ebedi istirahatgahına çekiliyordu.

7 Eylül günü Şehitlik Tepesi, yeni oğul vermiş bir arı kovanı gibi idi. Bu topluluk iki oğlunu iki koç yiğidini toprağa veriyordu. Şehitlik Tepesi'nde o gün sevinçle hüzün aynı anda yaşanıyordu. Topluluk sevinçliydi, çünkü, iki şehidini daha önce o tepeyi mekan tutmuş olan Mustafa Hayri Hazretleri, Celal Mısır, Baki Bektaş hocalara komşu veriyordu. Hüzünlüydü. Kitleleri peşinden sürükleyecek kabiliyette Lütfullah'ını ve Engin'ini kaybetmişti. Hüzünlüydü, küçücük yavruların, "Baba bizi nereye bırakıp gidiyorsun, baba! Baba...!" feryatları yürekleri adeta eritiyordu.

7 Eylül 2004 Salı günü edebi istirahat için Şehitlik Tepesi'ne yaslanan er kişilere, Lütfullah ve Engin kardeşlerimiz bizlere, yakın çevreye, uzak çevreye tüm dünyaya çok anlaşılır bir dille sesleniyorlardı, haykırıyorlardı...

Yaşınız kaç olursa olsun, dünya hayatına dair planınız, programınız, kaç sayfa, kaç cilt, tutarsa tutsun, bir gün ölüm mutlaka gelecek kenarda, köşede, silik-sönük bir hayat bir yüz yıl yaşamaktansa, hayatın tam ortasında Allah için koşarak, koşturarak ölümün ardından "müvahhid olduğuna şahidiz..." diyecekleri çoğaltmak elbette tercihe şayandır. Biz böyle yaptık evlad-u iyal geçim kaygısına düşmeden, insanları Allah'a Resulullah'a, dostlarına, vatan ve millet sevdasına taşımaya çalıştık. Yine böyle bir iş için yol alırken şahadet şerbetini içtik...

Şehitlik Tepesi'nde, şehitlerin söylediklerini bir anlayabilsek...