Şener Konukseven: Huuu kuşu

 

Nur suresi 41. ayette yüce Rabbimiz, "Göklerde ve yeryüzünde bulunanların, sürü sürü uçanların, Allah'ı nasıl tesbih ettiklerini görmüyor musun? Kuşkusuz hepsi salatını ve tesbihini bilmektedir" buyurarak gökte ve yerde yaratmış olduğu her şeyin Allah'ı tesbih ettiğini bildirmiştir. 

Madem her şey Allah'ı tesbih ediyor, peki ya insan?             

Hicr süresi 19. ayette, "Ben, onun yaratılışını tamamladığım ve ona Ruhumdan üflediğim zaman" buyrulmaktadır. Her insanda Allah'ı arzulayan, O'nu arayan ve O'na kavuşmak isteyen O'ndan bir parça vardır. Hepimiz bu ruhu taşımaktayız. Bu ruhu sakinleştiren, huzurlu kılan tek şey de Allah'ı anmak, hatırlamaktır. 

İşte hepimizde bu huzuru sağlamak üzere bekleyen bir Huuu kuşumuz vardır. Huu kelimesiyle Allah kastedilir ve Allah'ın tüm isimlerini kapsayıcı bir kelimedir. Bizim dilimiz Huuu çektikçe gönlümüz Allah'ı andıkça bu Huuu kuşu canlanmaya, büyümeye başlar ve insanın gönlünü kaplamaya başlar ve devamında öyle bir hal olur ki, insan gönül olur, gönül sürekli Huuu ile meşgul olur. 

Her nefeste Huuu diyen insan ise Allah dostu olur. İşte o zaman Yunus Emre'mizin dediği gibi "ballar balını buldum kovanım yağma olsun" der o insan. Ancak Huuu ile beslenen bu gönül kuşu, Allah'ı anmayı bıraktığımızda, tıpkı yemi kesilen kuş gibi zayıflamaya ve giderek ölmeye başlar. Bu duruma kayıtsız kalan insanın kalbi de su alan gemi gibi batmaya; maneviyattan uzaklaşmaya, Allah'ı hatırlatan her şeyden hoşlanmamaya, dünyevi zevklere meyletmeye başlar. Kısaca Allah'tan uzaklaşmaya başlar. İşte bu imanın azalması ya da yok olmasıyla sonuçlanacak felaketin başlangıcıdır. 

Görünüşte Müslüman ama gerçekte materyalist olan, sadece maddi zevkler peşinde koşan bir insan oluşacaktır. Hâlbuki Rad Suresi 28. ayette insanın nasıl huzura kavuşacağının formülü verilerek "Kalpler ancak Allah'ı zikretmekle huzura kavuşur" buyrulmuştur. Yarattığı insanın mutlu, huzurlu olmasını isteyen yüce Rabbimiz, bu yüzdendir ki, insanın daim zikir halinde olmasını istemiş ve bakara süresi 152'de "Siz beni zikredin ki ben de sizi zikredeyim" buyurmuştur.

Mevlana bu konuyla ilgili şöyle anlatır:

"Adamın biri her gece Allah'ı zikreder ve bu zikrinden dolayı da haz alır, zevk alır, manen huzura erer.

Bir gece şeytan ona şöyle vesvese verir:

'Bunca Allah demene karşılık, O'nun Lebbeyk (buyur) demesi nerede? Böyle ne zamana kadar Allah deyip duracaksın!'

Adam bu vesveseden çok üzülür, eleme düşer başını yere koyup yatar.

Rüyasında, Hızır'ı (a.s) görür. Hızır (a.s) ona 'Niçin zikri bıraktın, zikretmekten, Allah'ı anmaktan niye vazgeçtin?' der. O kişi de 'Lebbeyk (buyur) sesi gelmiyor, kapıdan kovulacağımdan korkuyorum' der. Hızır (a.s) o adama, 'Senin Allah demen sana aynı zamanda "Lebbeyk" denilmesidir, senin o derde düşmen, çareler araman, kapıya kabul edilmendendir. Her an Allah demende sana gizlice "Lebbeyk" denilmesidir' der."

Dolayısıyla yaratılmışların arayış içinde olması âh u figan etmesi yüce Allah'ı zikredebilmesi, anması hep Cenab-ı Hakk'ın bir lütfudur. 

Huu kuşumuzun daim ötmesi ümidiyle.