Biraz önce düşündüm de birbirimizi ne kadar çok etkileyebiliyor ve bu etkiyle duygu ve davranışlarımızı değiştirebiliyor ve geliştirebiliyoruz. Bu güzellik hassasiyetimiz, iyi niyetimiz ve güzel kalpliliğimizden kaynaklanıyor.
Duygularımızı ve düşüncelerimizi gereğince ifade edebilmemiz ilişkilerimizi güzelleştiriyor, belki hatalarımızı görebilmemizi, bunun yanında duygularımıza sahip olmamız gerektiğini bizlere öğretiyor. Bir insanı çok seven aslında o insanı Yaratan'ı çok sevmiştir, hele bir de sevilen kişi Resûlullah'ın (s.a.v.) ahlakı ile ahlaklanma eğiliminde ve sevdasında ise, o sevda bizi, özümüzü yeniden şekillendirebilecek bir niteliğe, bir güzelliğe sahiptir. Şimdi içimizden bazıları "Neden bahsediyorsun?" diyecek bu hal sadece bizim yaşadığımız bir hakikat değil, bir insanı çok sevdiğimizde artık ister istemez aşkın duygular yaşar, bir üst benliğe, bir üst makama geçişin sancılarını çekeriz. Bu nedenle şair demiştir ki: "Bir insanı sevmekle başlar her şey." Yine bir şeyleri anlamakta güçlük çekiyorsanız henüz gerçek sevgiyi tatmamışsınız denebilir. Çünkü çok sevmeyi başarabilen her insan aynı yollardan geçer, aynı ya da benzer aşkın duyguları yaşar, mesela; "Nasıl unuturum seni, ruhumdasın unutmadım" der. Sevgiliyi içselleştirir, sevgiliye benzemeye başlar. Hani Mevlana Hz.'nin dediği gibi; "O ben, ben O" formülü ile anlatır bazı yüksek gerçekleri, yüksek duyguları…
Mecnun'un Leyla'da yok olması, Leyla haline gelmesi gibi sevgi birliğe erişmektir kısacası. Biz sevgi, aşk deyince sığ yaklaşımlardan, hormonların güdülediği davranışlardan dem vurmuyoruz pek tabii ki… İnsani sevdalardan, insanı yücelten duygular ve düşüncelerden bahsetmeye gayret ediyoruz. Mecnun'un Leyla'nın köyünden gelen köpeği okşayıp sevmesi gibi insan da "O"nu hatırlatan ne varsa onlara ilgi duyarmış. Gerçi; "Bana her şey seni hatırlatıyor" denir bir Türk Sanat Müziği eserinde…
