Müslüman parmağına batan dikeni, ayağına toslayan taşı ikaz kabul eden insandır.Hemen aklına "bir şey yaptık demek" gelir.Bir şey yaptık ki bu diken, bu taş beni ikaz için harekete geçti.Ve Müslüman mazlumun başına gelen bela ve musibeti de sevinçle karşılamaz. Üzülür, acır, merhamet duyguları devre yapar.Bunun en canlı misali Kur'an-ı Kerim'in Yâsîn sûresinde geçer.Bu sûrenin ikinci sayfasında bazı alimlerce Antakya ahalisi olduğu kabul edilen bir belde ahalisi örnek verilir.Bakın Yâsîn Sûresi bu olayı nasıl anlatır.13. Onlara, şu şehir halkını misal getir: Hani onlara elçiler gelmişti. Bu şehrin Antakya olduğu söylenmiştir. 14. İşte o zaman biz, onlara iki elçi göndermiştik. Onları yalanladılar. Bunun üzerine üçüncü bir elçi gönderdik. Onlar: Biz size gönderilmiş Allah elçileriyiz! dediler. 15. Elçilere dediler ki: Siz de ancak bizim gibi birer insansınız. Rahmân, herhangi bir şey indirmedi. Siz ancak yalan söylüyorsunuz. 16. (Elçiler) dediler ki: Rabbimiz biliyor; biz gerçekten size gönderilmiş elçileriz. 17. "Bizim vazifemiz, açık bir şekilde Allah'ın buyruklarını size tebliğ etmekten başka bir şey değildir" dediler. 18. (Bunun üzerine onlar:) Doğrusu siz bize uğursuz geldiniz. Eğer bu işten vazgeçmezseniz, andolsun sizi taşlarız. Ve bizden size mutlaka fena bir kötülük dokunur, dediler. 19. Elçiler şöyle cevap verdi: Sizin uğursuzluğunuz sizinle beraberdir. Size nasihat ediliyorsa bu uğursuzluk mudur? Bilakis, siz aşırı giden bir milletsiniz. 20. Derken şehrin öbür ucundan bir adam koşarak geldi. "Ey kavmim! dedi, bu elçilere uyunuz!" 21. "Sizden herhangi bir ücret istemeyen bu kimselere tâbi olun, çünkü onlar hidayete ermiş kimselerdir."Bu tavsiyesinden ötürü adama dönerek "Vay, sen de mi onların dinindensin" dediler. Bunun üzerine adam 22. âyette meâli verilen sözü söyledi. 22. "Bana ne olmuş ki, beni yaratana ibadet etmeyecekmişim! Halbuki, hepiniz O'na döndürüleceksiniz." 23. "O'ndan başka tanrılar mı edineyim? O çok esirgeyici Allah, eğer bana bir zarar dilerse onların (putların) şefâati bana hiçbir fayda vermez, beni kurtaramazlar." 24. "İşte o zaman ben apaçık bir sapıklığın içine gömülmüş olurum." 25. "Şüphesiz ben, Rabbinize inandım, beni dinleyin." Azgınlar bu sözleri dinlemeyip o zâtı taş yağmuruna tuttular. Tam öleceği esnada ona 26 ve 27. âyette meâli verilen söz söylendi.26, 27. Gir cennete! denildi. "Keşke, dedi, Rabbimin beni bağışladığını ve beni ikrama mazhar olanlardan kıldığını kavmim bilseydi!" Tevhidi savunan Habib-i Neccar, şirki savunanlar tarafından taşlanarak şehit edilir. Son nefesinde "ah keşke bu cahil insanlar imanın karşılığı olan mükafatları bilselerdi" diye hayıflanır.Müslüman başka inancın mensubu da olsa zalim olmadıkça kimsenin musibetine sevinmez, aksine ibaret alır.Bazılarının dillendirdiği; "iman etmeyenin başına gelen bela da onun azabını hafifletir" gibi bir düşüncenin kaynağını ben de merak ediyorum. Eğer bu düşünce doğru ise, o zaman Kur'an'da helak edilişleri haber verilen Nuh, Âd, Semûd gibi kavimlerin de azaplarının hafifletileceği akla gelebilir ki, bu doğru değildir.Mazlumun başına gelen bela ve musibetten olabildiğince ders çıkaran ve Habib-i Neccar gibi, "ah keşke iman üzre ölselerdi" temennisi bir yana, Müslüman'ın zalimin başına gelebilecek bela ve musibete üzülmesini bekleyemeyiz.Yüz binlerce masum insanın canına kıyan, bir o kadarını sakat bırakan, bu sayıya yakın masumun ırzına geçen zalime acımak, onun suçuna ortak olmaktan başka ne olabilir ki?Bir hadis-i şerifle bitirelim."Zulüm arşa değince (yani zulüm öyle çoğalır ki, her tarafı kuşatır) arş titrer."Dünya Irak'taki zulmün benzerine hiç şahit olmamıştır.Çünkü orada yapılan zulmün dayanağı yalandır da ondan. Tamamı yalan gerekçelerle bir millete onca zulüm yapılıyor ve insanlık hala bu zulmü hayra yoruyorsa, hele de tarihin hiçbir döneminde zulüm yapmamış bir millet bunu yapıyorsa her belaya müstahakız anlamına gelmiyor mu bu?Bu hadis son olsun; "zina eden mutlaka zinaya uğrar."
