Çakır İbrahim/ Mustafa SABRİ

Asırlık çınar...Lakabı Çakır. Hani elli metre öteden nara attığında yürekleri hoplatan Çakır Dede. İsmi İbrahim...Yıllarca mezarlıklarda ve cami temizliklerinde çalışmış. Benim zamanımdan az kişi kaldı der yaşadıklarını anlatmaya başlar. Hayatı, hikayeler, anılar, ibretlerle dolu. Çizgi çizgi insan manzaraları, bazen hüzün, bazen neşe ile geçen bir ömrün tefekkür ve hesaplaşma durağında, Çakır Dede'yi dinliyorum. Başındaki şapkası bembeyaz ve tel tel olmuş saçları üstünde annenin şefkatli elleri gibi okşuyor başını. Kirpikleri  saçlarının emrinde. Emir almış küçük nefer gibi beyazlayıp dökülmeye başlamış. Yüzü ve alnındaki kırışıkları zabıt tutan katip edasıyla hayat yazısını yazmış. Birer imza gibi çizilmiş gözler, yorgun dudaklar kararmış. Şairin, derin manalarla söylediği o "baş gövdeye düşmek'' üzere iken vefalı dayanağı bastonu ona destek olmuş. Omuzları kollarının ağırlığını kaldıramaz halde. Sırtı, yıların hamalığından bitab düşerek ayaklardan derman istercesine bükülmüş ve büzülmüş.Ah o oturak... Nasıl da imdada yetişmiş ayaklara haber salınınca benim omzumdan farkım yok ben de bastondan medet beklerken o şimdi baş'a destek veriyor. Çaresiz oturağa muhtaç oldum, diyordu.Tarihi duvar, Çakır İbrahim'le hasbıhal edercesine onu karşısına almış "ne kadar da birbirimize benziyoruz'' dostum diyordu. Ya, karşısındaki güle ne demeli. Ne güzel bahçıvanları vardı. Şimdi de var lakin sonbahar ayrılık zamanı... Tekrar kavuşabilme arzusuyla ilkbahara kadar yanıp tutuşacak. Bir sel bir şimşek görmezse bahar kokularını tekrar yayacak. Şimdi Çakır İbrahim gibi... Bir mevsimin yaprakları solmuş.Bakın şu minik kediye.Yaşlı duvarın, yaşlı dedenin karsısında gülden medet umarak onun eteğine sığınmış. Bir ümit ışığı gördüğü gülün sıcaklığında sevginin, hasretin, kavuşmanın sevgi tesellisini sunmak için arkadaş olmuş bu dostlara..Ne yollar yürüdü bu ayaklar...Neler gördü bu yaşlı adamın gözleri... Bir ömür ne kederler, ne sevinçler paylaştı yüreği... Taze bir çiçekti... Gençliği debdebeli, hareketliydi. Çakır İbrahim geliyor diyenler ya kendini sakınır, ya da kaçardı. Evlendi çocuklarının torunlarının mürüvvetini gördü. Arkadaşları oldu... Bunlardan biri var ki; başını yasladığı, dermanını yüklediği vefalı dostu.Hiç kırmadı ve hâla kırılmadı. Rengi cilası biraz soldu lâkin Çakır İbrahim'e hep destek oldu. Çakır'ı dinledi hep, hiç konuşmadı. Belki rûz-u mahşerde cansızların dahi konuşturulacağı o günde  konuşacak ve : "Ey Allah'ım!. Çakır İbrahim'i taşıdığım şu kadar yıldan beri yaz demeden kış demeden 25 yıl temizliğini yaptığı şadırvanın oturaklarında abdest aldığını gördüm. Yalan söylemeyi, dedikoduyu sevmediğini gördüm. Kimsenin arkasından konuşmayıp, söylenecek sözü sakınmadan, kırmadan inanların yüzüne karşı söylediğini gördüm" diyebilecek.O vefalı dost dağda bir çalı parçası iken silindir kazanlarda pişerek demir tezgahlarda düzeltilerek, boynu ustaca bükülerek terbiye edilen bastonuydu...Bir fotoğraf ,anlattığım kadar anlatamadıklarımın,görüldüğü kadar gösteremediklerimin resmi... Bu fotoğraf hayatın yükünü, hayatın anlamını, hayatın gerçeklerini belki en güzel kendisi gösterecektir.