Günler almış başını gidiyor, ne zamanı durdurabiliyoruz, ne de bizleri yıpratmasına engel olabiliyoruz. Kimi zaman insana bir hüzün çöküyor manasız. Üzülecek bir şey yok, her şey bizim kurallarımızın gerektirdiği biçimde değil, bunun için ne kendimize kızabiliriz ne de başkalarına. Boş verin hayat bir şekilde devam ediyor.
İzmir’de havalar bahara döndü, ruh ve beden sağlığı her geçen gün iyiye gitme eğiliminde, akrabalar, komşular mütemadiyen hal-hatır sormadalar. Evlerden ırak cinsinden olsa da hasta olmanın güzel tarafları var. İster inanın ister inanmayın.
İnsan şükretmeyi, hamd etmeyi hatırlayabiliyorsa, rıza lokmasından biraz olsun nasibini alabilmişse o zaman her tecellide, her hakikatte, her dertte bir güzellik bulabilir. Fakat bunu gereğince fark edebilmek ve anlayabilmek için o tecellinin içinde olmak gerekiyor. Kısacası dışarıdan bakan o zevk-i maneviyi anlayamıyor.
Radyomuz açık: “Gönül hayran olupdur aşk elinden / Ciğer püryan olupdur aşk elinden / Niceler tac-ü tahtı, malı mülkü/ Koyup üryan olupdur aşk elinden/Koyup İbrahim Ethem tacü tahtı/ Gelip külhan olupdur aşk elinden / Yunus Emre bu hasret ile zarı / Acep mihman olupdur aşk elinden.” Coşmamak elde mi bu sözlerle… Rabbimize çok şükür bizlere kendisini anmanın zevk-i manevisini keşfedecek vesileleri halk etti. Arkadaşlarımızla beraber kendimizi bir cennet bahçesinin içinde bulmak… Muhabbetin coştuğu anlar bu dünyada yaşarken yaşanılması gereken anlar… Eğer yaşanmadıysa yazık… Çünkü insan sevdiğini anar ve andığını sever. Zamandan kopmak istiyorsak bir “cennet bahçesi”ne uğramamız gerekiyor. Oradaki gül kokularını duymamız, hissetmemiz önemli bir tecrübedir.
Dünya ile ahret arasında, zamanla zamansızlık arasında bir geçittir cennet bahçeleri, Allah’ın hatırlandığı meclisler… Ölmeden önce böyle bir meclise uğramak, günahlarımızın dökülmesine vesile olabilir.
