Dostluk ve gönül

"Gül yüzlü bebekler gibi güller açılırdı/Açılınca kokular etrafa saçılırdı".Güne sevgi ve coşku ile başlayabilmek ne güzeldir, her zaman mümkün olmasa da? İyi ve güzel işler yapmaya niyet ederek yaşamak, hayata anlamını vermek demektir.Hayatı güzelleştirebilmek için insanlarla olan ilişkilerimizi güzelleştirmek gerekli. İçten bir ilgi göstermeli insanlara, Allah dostları gibi geniş yürekli ve verici olmak gerekli. İnsanlarla olan dostluklarımıza önem vermeli, söz verdiğimizde tutmaya çalışmalı. Her iki cihan dostlukları için çaba sarfetmeli. Yaptığımız her şeyi Allah rızası için yapmaya çalıştığımız gibi, insanları da Allah için sevmeliyiz. Öyle ki öldüğümüz zaman insanlar gerçekten üzülmeli. "Acı bir kayıp" olmalıyız.Yunus diyor ki: "Gönül Çalab'ın tahtı/Çalab gönüle baktı/İki cihan bedbahtı/Kim gönül yıkar ise".Dostluğa önem vermek gönüle önem vermektir. Gönülse sırça bir saraydır. Hepisinden iyice bir gönüle girmektir. Gönül sahibi olan gönüllerin kıymetini bilir, gönül insanda Allah'ın tecelli ettiği tek mekandır. "Yere göğe sığmam mümin kulumun kalbine sığarım".İnsanlar içinde özellikle birisi var ki O'nunla dost olmak her iki cihan saadeti için gerekli. Ki O Muhammed Mustafa'dır (sav). Bir tasavvuf büyüğü diyor ki: İslam büyüklerine beslenen muhabbet ve saygı, kalbi hastalıklar ve benlik duygusu ile zıt orantılıdır. Yani kalbi hastalıklarımız ve benlik duygusu ne kadar azalmış ise İslam yücelerine beslenen sevgi de o kadar artmaktadır. Buna peygamber sevgisi de dahildir. Peygamber Efendimiz hem Hakk'ın hem halkın aynasıdır. O'na bakan kendi güzelliklerini ve çirkinliklerini seyreder.Merhaba sevgili okuyucular, yine Yunus'umuz diyor ki: "Bir gönül yıktın ise, bu kıldığın namaz değil/Yetmiş iki millet dahi elin, yüzün yumaz değil." İnşallah gönül yapanlardan oluruz, gönüle girenlerden?Ulaşabildiğimiz her yere gönülden selam olsun.