DÜŞMAN BARINAMAZ EFSUNLUDUR BU TOPRAK

Alçıtepe'deki özel müze sahibi Salim Mutlu bey'in hatıralarını dinleyip müzesini gezdikten sonra ilk durağımız "Son Ok Anıtı ve Şehitliği" oldu.Alçıtepe köyünün 500 metre kadar batısında bulunuyor Son Ok Anıt ve Şehitliği. Burada 5-6 Haziran 1915 gecesi, 3. Kirte muharebelerinde şehit olan 9 bin şehidimiz yatmaktadır. Son Ok Şehitliğinden sonra "Sargı Yeri Şehitliği" geliyor. Sargı Yeri Şehitliğine gelmeden evvel yol kenarında, heybet ve azametli haliyle Mehmetçik anıtı karşılıyor bizi. Kayıtlara göre Sargı Yeri Şehitliğinde, Çanakkale savaşının en acımasız, en barbar, en gaddar olaylarından birisi yaşanmıştır...Türk ve düşman kuvvetlerinden savaşın her cephesinde ve siperlerde yaralanan, uzuvları kopan ve hastalanan askerler Sığındere'de kurulan sahra çadırlarında toplanmıştır. Bölgedeki muharebeler boyunca Türk ve düşman kuvvetlerden 40-50 bin yaralı ve hasta askerin toplandığı bu dere vadisinin koruması Albay Halil Sami Bey komutasındaki 7. Tümene verilmiştir. İşgalci güçlerin ve vatanını savunmak için Çanakkale'ye koşan Türklerin, kaderin bir cilvesi olarak birbirlerinin yaralarına merhem olmaya çalıştıkları bu Sığındere'ye, 28 Haziran 1915 gecesi, büyük bir düşman harp gemisi tonlarca bomba yağdırdı. Bu bombardıman sonucunda çok sayıda yaralı ve hasta, müdafaasız Türk askeri şehit düşmüş, bir o kadar da düşman askeri hayatını kaybetmiştir. Tipik bir Batı barbarlığı olan bu olay dünyada yankılar uyandırmış, ancak olanlar olmuştur. SARGI YERİNDEN BİR ANEKTODÇanakkale Savaşının hangi sayfasını çevirirseniz çevirin karşınızda kahraman insanlar görecek ve onların temiz ahlâkına imrenmekten kendinizi alamayacaksınız... İşte şimdi karşınıza yine böyle pak bir simayı çıkarıyoruz... Cephede yapacağı tüm kahramanlıkları sergiledikten sonra elinde kalan bir tek canını da vermekten çekinmezcesine kendisini öne atan ve aldığı ağır yaralarla "sargı yeri"ne getirilen, sıradan bir Anadolu genci Hüseyin'imizin yanındayız... Etraf yaralılarla dolu... Vücudundan oluk gibi kan akanlar, kolu bacağı kopmuş bir şekilde sürünenler, inleyenler ve daha neler... Hüseyin'i de onların arasına bırakıyorlar. Sessiz sakin etrafı süzüyor. Durumunun ümitsiz olduğunun o da farkında. Çevrede hastaların etrafında, onlara yardım etmek için çırpınan insanlar var. Ama bazı hastaların durumları o kadar feci ve içler acısı ki ellerinden bir şey gelmiyor. "EKMEK BOŞA GİTMESİN!"Az sonra yemek dağıtılmaya başlanıyor... Yemek dediysek de bu kupkuru bir parça ekmekten başka bir şey değil. Çevredeki tüm yaralılara verdikleri gibi Hüseyin'in yanına da geliyor ve bir parça ekmek uzatıyorlar. Önce alıyor ekmeği. Kim bilir kaç gündür aç. Kaç gündür bu ekmeği hayal etmekte. Hırsla değil, Allah'a büyük bir şükranlık içinde ekmeği ağzına götürüyor. Tam o sırada duruyor. Ekmeği geri çekiyor ağzından ve yanında duran Mehmetçiğe geri veriyor. Asker arkadaşları kendisine ekmeği yeme konusunda ısrar ediyorlar. Bunun üzerine onlara, duyulduğunda insanın tüylerini diken diken eden şu ibretli sözleri söylüyor:"Kardeşlerim! Bu ekmeği benim yemem doğru değildir. Ben nasıl olsa birazdan öleceğim. Alın bunu, düşmana karşı çarpışacak yiğitlere yedirin de ekmek boşa gitmesin!.." Anadolu'nun yağız delikanlılarından olan Hüseyin, bunları söyledikten sonra ruhunu teslim ediyor. İşte Çanakkale Destanı bu ahlâkla yazıldı...Bu vahşet üzerine Türk birlikleri düşman kolordularına saldırarak ağır kayıplar verdirmiş ve onları bozguna uğratmıştır. Sığındere başta olmak üzere Çanakkale'nin bütün yörelerinde şehadet şerbetini içenler için Merhum Mehmet Akif Ersoy'un şu dizelerindeki müjde ile ancak duruluyor, Sığındere'de yaralı insanlara reva görülen Batı barbarlığının kalbimizde, gönlümüzde yol açtığı fırtına:Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın.Ey şehit oğlu şehit isteme benden makber;Sana ağuşunu açmış, duruyor Peygamber.Sığındere vadisinde her ağacın, her taşın altını biraz kazıdığınızda; binlerce şehit genç insanın kemiklerine rastlanılmaktadır.Mart, Nisan yağmurlarında bunlar ortaya çıkarlar. Sonra çiçekler ve çimenler arasında kaybolurlar. Tekrar gelecek baharı beklerler. Resimde de gördüğüz şekliyle sembolik mezarlar yapılırken, derelerden ve vadiden toplanan şehit kemikleri Fatihalarla toprağa gömülmüştür.Çanakkale şehitliği abidesiYarımadanın en yüksek anıtı Hisarlık Tepe'de, 253 bin şehit ecdadımızın anısına yapılmıştır. 1954 yılında yapımına başlanan anıt 1960 yılında bitirilmiştir. Anıt, uzaktan bakınca M harfini andırmaktadır. M, Mehmetçiğin baş harfidir. Anıtın yüksekliği 41,72 metredir.Dört sütun üzerine yapılmasından maksat, milletimizin geçmişinin sağlam temellere dayandığını ve yıkılmaz olduğunu ifade etmek içindir. Abidenin hemen altında 1971 yılında açılışı yapılan bir müze vardır. 1992 yılında da, Kültür Bakanlığı tarafından, Türkiye'nin her köşesinden koşup gelen 600 şehit ecdadımızın kabirlerini temsilen bir Abide Şehitliği yaptırılmış ve aynı yıl hizmete açılmıştır. Aynı alanda bir şadırvan ve namazgâh da inşa edilmiştir. Şehitler Abidesi kompleksi içinde şu ayet-i kerime ve hadis-i şerif bir kitabe gibi mermere işlenmiştir:"Allah yolunda şehit olanlara 'ölüler' demeyiniz. Bilakis onlar diridirler. Fakat siz anlayamazsınız." (Bakara: 2/154)"Şehitler Allah'tan şunu isteyecekler; Ya Rabbi, bizi dünyaya tekrar gönder ve senin uğrunda bir kere daha şehit olalım." (Hadis-i Şerif)