Garip yazı

Bir yaz akşamı beynimizde sorular ve düşünceler: Nelerden vaz geçebiliyorsun? Neleri yaşamayı göze alabiliyorsun? Neleri hesaplayabiliyorsun ve neleri hesaplayamıyorsun? Neleri görebiliyorsun ve neleri hala göremiyorsun? Sen kendini ne sanıyorsun?
Bulutlar toplanıyor biraz sonra sanki yağmur yağacak, duayla yağmur arası kaç dakikadır, duanın kabulü için neleri biriktirmek ve neleri harcamış olmak gerekir? Gözler ağlamadıysa, kafalar çalışmadıysa, gönüller yorulmadıysa, ümitle ümitsizlik arasında yedi kez gidip gelmediysen, fikrinde bir ince gül büyütmediysen, uykusuz geceleri yoldaş, sırdaş edinmediysen hakkın var mı? Bir şeyi hak etmek için aklını, gönlünü, duygularını yoramıyorsan ya da yormuyorsan, himmet dilenmiyorsan gece ve gündüz seni kim kurtaracak?
Yorulma gecelerden hiçbir çile boşa değildir, kadir kıymet bilmeyenler gibi olma, onlardan bazıları küçük pırıltıları görmezden gelirler çünkü çok daha fazlasını beklerler, oysa gerçek himmet ehli küçük görmez en küçük yanıp sönmeleri bile.
Sen yanmadan etrafını aydınlatabileceğini mi zannettin? Her güzel şey çilelerden sonra hak edilir, çile olmadan yanabileceğini mi zannettin?
İnsan ne zaman kendisiyle konuşur, insan ne zaman Rabbi ile konuşur? Ve insan ne zaman himmet sahibi ile konuşur? Yeryüzündeki en güzel dostluk himmet sahibi ile himmet isteyen arasındaki dostluktur, çünkü bu dostlukta sevgi vardır, cömertlik vardır, vefa ve sözünde durmayı candan istemek vardır bu dostlukta hakiki, mutlak dost için dost olmak ve birbirini sevmek vardır, gözyaşı vardır, alın teri vardır…
Ulaşmak istediğin her ne ve ya her kim ise düşünmeli; bu şey -her neyse- benim ahretimi ne kadar ilgilendiriyor? Yani ben ona ulaştığımda kazandıklarımla maneviyatımı zenginleştirebilecek miyim? Aşmamız gerekenleri birlikte daha kolay aşabilecek miyiz? Erebilecek miyiz, erişebilecek miyiz?