"Gitme ey yolcu beraber oturup ağlaşalım"

Yetmişinci ölüm yıldönümünde hayırlarla yad ettiğimiz Milli Şairimiz Mehmet Akif Ersoy, bize bıraktığı çok kıymetli eseri SAFAHAT'ında neredeyse her sayfasında adeta feryad ediyor, koca Osmanlı ülkesinin elimizden çıkmasına sebep olan hataları tekrar yapmayalım diye bizzat şahit olduğu acı, acıklı tablolara dikkatlerimizi çekiyor.Elimizden tutuyor, eski coğrafyamızı gezdiriyor ve haçlı çizmeleri tarafından çiğnenmiş, talan edilmiş tarumar olmuş viran yurtları, perişan diyarları gözümüze sokarcasına gösteriyor;Bu ıssız aşiyanlar bir zaman candan muazzezdi;Bu damlar böyle baykuş seslerinden çın çın ötmezdi;Şu kurbağalar seken vadide, ceylanlar koşup gezdi;Şu coşmuş ağlayan ırmak ne handan gölgeler sezdi;Bütün maziyi bir tufan, fakat, hep boğdu, hep ezdi!Vefasız yurd! Öz evladın için olsun vefa yok mu?Neden kalbin kararmış? Bin ocaktan bir ziya yok mu?İlahi, kimsesizlikten bunaldım, aşina yok mu?Vatansız, hanumansız bir garibim? mülteca yok mu?Bütün yokluk mu her yer? Bari bir "yok" der sada yok mu?Merhum mustarip dedemizin asıl feryadı, asıl figanı bundan sonra başlar, çünkü  gösterdiği tablolara, tasvir ettiği resimlere vicdan sahibi olan hiç kimsenin tahammül etmesi mümkün değildir. Bütün gücünü, sanatını, anlatım metodlarını, bağırma biçimlerini deneyerek biz torunlarını uykudan, gafletten uyandırmaya çalışıyor. Bizler düştük bu haçlıların tuzağına aman siz düşmeyin diyor.Eli elimizde, dizi dizimizde, dudakları kulağımızda ve sele dönüşen gözyaşları eşliğinde sesleniyor:Gitme ey yolcu, beraber oturup ağlaşalım;Elemim bir yüreğin karı değil, paylaşalım;Ne yapıp ye'simi kahreyleyeyim, bilmem ki?Öyle dehşetli muhitimde dönen matem ki!..Ah! Karşımda vatan namına bir kabristanYatıyor şimdi?Nasıl yerlere geçmez insan?Şu mezarlar ki uzanmış gidiyor, ey yolcu,Nereden başladı yükselmeye, bak nerde ucu!Bu ne hicran-ı müebbed, bu ne hüsran-ı mübin?Ezilir ruh-i sema,parçalanır kalb-i zemin!Azıcık kurcala toprakları, seyret ne çıkar:Dipçik altında ezilmiş,paralanmış kafalar!Bereden reng-i hüviyetleri uçmuş yüzler!Kim bilir hangi şenaatle oyulmuş gözler!"Medeniyet" denilen vahşete la'netler eder,Nice yekpare kesilmiş de sırıtmış dişler!Süngülenmiş,kanı donmuş nice binlerle beden!Nice başlar, nice kollar ki cüda cisminden!Beşiğinden alınıp parçalanan mahlukat;Sonra, namusuna kurban edilen bunca hayat!Bembeyaz saçları katranlara batmış dedeler!Göğsü baltayla kırılmış  memesiz valideler!Teki binlerce gövdeye aid kümeler:Saç, kulak, el, çene, parmak?Bütün enkaz-ı beşer!Bakalım yavrusu uğrar mı, deyip, karnından,Canavarlar gibi şişlerde kızarmış nice can!İşte bunlar o felaket-zedelerdir ki düşün,Kurumuş ot gibi doğrandı bıçaklarla bütün!Müslümanlıkları biçarelerin öyle büyükBir cinayet ki: Cezalar ona nisbetle küçük!Evet dün de böyleydi bugün de böyledir yarın da böyle olacaktır; haçlı haydutların nazarında en büyük suç Müslüman olmak. Bunun dışında diğer gerekçeler, kılıf uydurmadır, sudan bahanelerdir. Medeniyetler ittifakı, diyalog, hoşgörü hepsi hikaye, hepsi de yukarıda tasvir edilen vahşet tablolarını tekrarlamaları için zemin hazırlama ve zaman ayarlama metodlarıdır.Akif'in dediklerine her zamankinden daha fazla kulak vermek durumundayız. Çünkü, o gün sergiledikleri vahşet tablolarının bin beterini bugün daha modern usullerle etrafımızda yine Müslüman kardeşlerimize uygulamaktadırlar. Bugün, Akif'in dediği tek dişi kalmış canavar, sanki dişlerini yeniden tamir etmiş ve bütün dişleri ile avının üstüne atlamakta ve parçalamaktadır.Tek dişli canavar şimdilerde çok dişlidir artık, aman dikkat!