Hâlâ umut var

Bir İspanyol atasözü der ki "Henüz ölmemiş birinin, hâlâ şansı vardır." Peki, bize hangi atasözü ezberletildi? "Can çıkar huy çıkmaz." Yani bir insanı ne kadar uyarsan da, ayıktırmaya çalışsan da o kişi huyunu bırakmaz. Ancak ölünce bırakır. Biz ülkenin altını ve üstünü saran zenginliklerimizi ve bunu millete ulaştıracak Milli Ekonomi Modeli'ni gündem ettikçe bu sesi bastıran eşek anırmaları da ortalığı inletiyor. Aman millette bir uyanış kıvılcımı oluşmasın. O yüzden bize çalışma ve azmi öğütleyen İspanyol atasözünü değil de tembelliği bizim bir özelliğimizmiş gibi yerleştirmeye çalışmışlardır. Atatürk'ün "Türk milleti zekidir, çalışkandır.." sözü bu psikolojik savaşa karşı aynı yöntemle yaptığı savunma savaşıdır.
Peşini bırak, onlar çok güçlü, mücadele etsek de bişey çıkmaz, yaptırmazlar, bişey değişmez, böyle gelmiş böyle gider vs. İnsanımızın azmini kıran onu haline razı eden bu "ezikleştirme" virüsünü topluma atasözü diye şırınga edenler bu coğrafyada hesabı olanlardır. Milli mücadeleyi zayıflatmak için de içerde manda ve himayeciler aynı vazifeyi görmüştü. Bir yanda cephede savaş devam ederken bir yandan da psikolojik harp taktikleri uygulanmaktaydı: "Mustafa Kemal'in ordusu yok", "O din düşmanıdır", "Silahsız bu savaş kazanılmaz", "şunun veya bunun mandasında rahat ederiz" tarzı ajan faaliyetleri halkın içine pompalanıyordu. Amaç kaynaklarımız üzerindeki sömürü düzenini devam ettirmek için halkın uyanışını engellemektir.
Oysa bizim ölçümüz Peygamberimizin (s.a.a.) buyurduğu gibi: "Huyunuzu güzelleştiriniz" hadis-i şerifi olmalıdır. Demek ki "Can çıkar huy çıkmaz" sözü milletin içine sokulmuş bir fitne imiş. Müslüman bir kişinin fitneye karşı ayık olması, umutsuzluğa kapılmaması imani bir görevidir.
Bunun en çarpıcı örneğini kaynağı ile birlikte aynen aktarıyoruz:
"23 Nisan 1920... Ankara'da Büyük Millet Meclisi açılmıştır. Memleketin her tarafından birçok milletvekilleri gelmiştir. Bu yeni Meclis'e gelenlerin bir kısmı Ankara'da hiçbir şeyin olmadığını görünce, ümitsizliğe düşmüşlerdi. Bahsedilen ne Yeşilordu, ne hazine, ne yatacak otel, hiçbir şey yoktu. Sadece, Mustafa Kemal...
...Bazılarına bu dava çürük gelmiş olacak ki, memleketlerine dönmeye karar verdiler. Bunlar geri dönerlerse Meclis'te huzursuzluk olacağını anlayan Mustafa Kemal, kürsüye çıktı. O gün pek heyecanlıydı. Atatürk'ün hayatında belki de böyle canlı bir tablo doğmamıştı. Milletvekillerine hitaben şöyle demiştir: "İşittim ki, bazı arkadaşlar yoksulluğumuzu bahane ederek memleketlerine dönmek istiyorlarmış. Ben kimseyi zorla Milli Meclis'e davet etmedim. Herkes kararında özgürdür, bunlara başkaları da katılabilirler. Ben bu mukaddes davaya inanmış bir insan sıfatı ile buradan bir yere gitmemeye karar verdim. Hatta, hepiniz gidebilirsiniz. Asker Mustafa Kemal mavzerini eline alır, fişeklerini göğsüne dizer, bir eline de bayrağını alır, bu şekilde Elmadağ'ına çıkar, orada tek kurşunum kalana kadar vatanı savunurum. Kurşunlarım bitince de bu aciz vücudumu bayrağıma sarar, düşman kurşunları ile yaralanır, temiz kanımı, mukaddes bayrağıma içire içire tek başıma can veririm. Ben buna and içtim!.." Kaynak: (Falih Rıfkı Atay), (tbmm.gov.tr)
İşte Mustafa Kemal'deki mücadele azmi ve inanç bu! Kurtuluş savaşında nasıl milli mücadele karşında ayrıklık tohumları eken sarıklı ve cüppeliler varsa bugün de aynı bozguncu zihniyet görevine devam etmektedir. Atılan her milli ve dini birlik tohumlarına karşı ayrılık ve nifak faaliyetleri yürütülmektedir. İslam dünyasının parçalanmasında ön saflarda koşan piyonlara karşı; Prof. Dr. Haydar Baş'ın "Tevhidin merkezi Ehl-i Beyt'tir" ölçüsünde birleştiğimizde ne mi olur? İlk olarak bütün ikiyüzlü maskeleri düşürürüz. Sonra; biz savaş ortamını yaşarken altımızdan çekilip alınan milli servetimizin hesabını sormaya başlarız. Şimdi çocuklarımızın geleceği için bir şey yapın ve "Can çıkar huy çıkmaz" virüsünü beyninizden silin. Onun yerine "Henüz ölmemiş birinin, hâlâ şansı vardır" antivirüsünü yerleştirin.