Allah insana akıl vermiş, gönül vermiş, düşünce ve duygulanım yeterliliklerini vermiş, bütün bunları kullanarak bizlerden "iyi insan" olmamız bekleniyor.İnsan eğer iyi insan olmayı niyetine yerleştirdiyse yaşadığı iyi kötü her tecrübeyi bu gaye için bir basamak, bir vesile olarak kullanabiliyor. İbretle bakıp, hikmetle düşünebilmek bu yolda yürürken kullandığımız azıklardır.Hep söylenir ya; Allah (c.c.) insanlarla diğer insanlar ve olaylar vasıtası ile konuşur. Birisi bize sevgi ve merhametle davrandıysa bu Allah'ın takdiridir. O zaman yaptığım bazı iyilikler karşı geldi diye düşünürüz. Birisinden kaba bir davranış görsek o kabalığa kızmadan önce acaba bu hareketi hak edecek bir iş mi yaptım? Ya da gönlümü gereğince temiz tutamadım mı? Sorularını kendimize sormamız gereklidir. "Söyleyene değil söyletene bak" bu bağlamda ne güzel bir sözdür.Yazının mesajı, nirengi noktası ilk paragraflarda belirdi, bakalım yazı nasıl devam edecek. Söz gelimi bir insan bize öfkelendi, bizim de ona karşı aynı tepkiyi göstermemizi engelleyecek olan düşünme şekli o halde öfke sahibini değil, bu duruma sebep olanı yani Yaradan'ımızı görebilmektir. İnsanlar arası ilişkilerde bu hallerin ayırtına varabilmek, farkındalık oluşturabilmenin çok önemli olduğunu düşünüyoruz. Kısacası olayların içindeyken bile dışarıdan bakabilmek ve görebilmek gereklidir.Bir ninemizin şu sözlerini hiç unutmuyorum; "Evladım her şey Allah" diyordu. Demek böyle görüyor ve böyle hissediyordu. Şimdi onun demek istediğini biraz olsun anlayabiliyorum. Yaşadığımız tecrübeler bizlere kendimize bakmayı, kendimizi görmeyi ve tanımayı öğretiyor.İnsanoğlu kendisini, halini, ahvalini ancak Tasavvuf ile fark edebilir, anlayabilir. Bu bir hakikattir, gönül isterdi ki; insanlar bu hakikate kulak assınlar, gönül versinler. Tasavvufun bir bal olduğunu ancak tadınca anlayabiliyoruz. Aşıkı sadık olmak isteyenler bu baldan tatsın.
