İmam Cafer (a.s) diyor ki

Hayatın sanal ihtişamına kapılmış gidiyoruz. Hep yarın, yarın, diyoruz. O yarınlar geldi ama biz hala yarın, diyoruz. Nereye kadar? Hep bir istek, arzu ve sonu gelmez ihtiraslar peşindeyiz. Birçok şeyimiz var ama mutlu olamıyoruz. Oysa dedelerimizin, babalarımızın yaşadığı hayat koşullarına göre muhteşem yüz yılı yaşıyoruz. Neden mutlu olamıyoruz? Cevaplar çoktur. Bence niçin yaratıldığımızın, ölüm, hayat, imtihan gerçeğinin tam idrakine varamadığımızdan, farkında olamadığımızdandır, diyorum?Lafı fazla uzatmadan Ehl-i Beyt'in dilinden beraberce dünya gerçeğini okuyalım. Allah'tan (c.c) anlayışımızı arttırmasını dileyelim?Ca'fer Sâdık (a.s) buyurdu ki: "Emirü'l-Mü'minin (Ali b. Ebu Tâlib) bazı ashabına öğüt maksadıyla şunları yazmıştır: "Sana ve kendime, isyan edilmesi helal olmayan, kendisinden başkasına ümit bağlanılmayan ve O'nsuz olunmayan Allah'tan sakınmayı tavsiye ediyorum. Çünkü Allah'tan sakınan kimse aziz olur, güçlü olur, tok olur, suya kanmış olur. Aklı dünya ehlinden üstün kılınır, bedeni dünya ehliyle beraber olduğu halde, kalbi ve aklı ahiret için yorulur? Kaçınılmaz olarak edinmek durumunda olduğu şeylere de güven duymaz, onlara umut bağlamaz. Güvenini ve ümidini varlıkların yaratıcısına yöneltir. Çalışır, çabalar, bedenini öyle yorar ki, kaburgaları görülür. Gözleri çukurlaşır, buna karşılık Allah, onun bedenine bir kuvvet, aklına bir keskinlik verir. Ahirette onun için saklanılan ödüller ise bundan daha fazladır. O halde, dünyayı elinin tersiyle it. Çünkü dünya sevgisi insanı kör, sağır ve dilsiz eder, insanı, boyun eğen zelil bir varlık haline getirir. Ömründen kalanı değerlendir. Sakın yarın veya yarından sonra yaparım, deme. Çünkü senden öncekiler uzun hayallere, beklentilere bel bağladıkları ve her şeyi erteledikleri için helak oldular. Onlar bu şekilde her hayrı işlemeyi ertelerken Allah'ın emri çıkageldi. Hiç farkında bile değildiler. Tabuta konulup dar ve karanlık kabirlerine teslim edildiler. Çocukları ve aileleri onları kendi hallerine bıraktılar. Öyleyse, pişman olmuş bir kalple kendini, Allah'a ada. Dünyayı elinin tersiyle itmek ve bu hususta kararlı olmak, yenilmek ve yüzüstü kalmak değildir. Allah bize ve sana kendisine itaat etmemiz hususunda yardım etsin. Allah bizi ve seni rızasına uygun hareket etme hususunda muvaffak kılsın." (Usul-i Kâfi, c. 2, s. 268-269).İmam Cafer (a.s) Hazretlerinin şu sözü ise nefis, dünya ilişkisini özetler mahiyettedir; "Dünya deniz suyu gibidir. Susuz olan kimse ondan içtikçe susuzluğu artar, (susadıkça da içer) sonunda ölür gider." (Usul-i Kâfi, c. 2, s. 269).Tabi bu noktada insan aklına, Allah'ın nimetlerinden uzak mı duracağız? Aç, sefil, görenin acıdığı bir kimlik mi ortaya koyacağız, gibi birçok sorular gelebilir. Hayır, hayır. Tam aksine. Müslüman hayatın her alanında en güçlü olmak zorundadır. Buradaki inceliği Cennet Mekan Mustafa Hayri Öğüt hazretleri, "dünyayı kalbine değil cebine koyacaksın" sözüyle özetliyor.    Prof. Dr. Haydar Baş ise şöyle diyor; "?Toplum huzursuzluklarının temelinde yatan gerçek, fert planında insanların manevi doyumsuzluğu ve doyumu sadece madde de aramış olmalarıdır. Varlığını vücuda getiren ve bütün kâinatı yoktan, var eden Allah'a (c.c) ihtiyacı sonsuz iken, O'na, cebinde taşıdığı bir anahtarlık kadar değer vermeyen insanın huzur bulması nasıl mümkün olabilir ki? Kaldı ki huzur, O'na kavuşmakla mümkün olabiliyor. İslam, Hakk'a ifna olmuş insanın, Allah adına arzı işlemesini emreder. İslam, çalışmayı, kazancı, terakkiyi kısacası topyekun tasarrufu Allah (c.c) adına kabul eder.İslam'da reddedilen madde, nefis hesabına kazanılan ve insanı Hak'tan koparan başka bir ifade ile nefsin önünde put mesabesinde olan maddedir. O halde İslam maddeyi değil bu anlayışı reddediyor. Hak hesabına maddeyi kazanmak ise ibadettir?"                                (İslam ve Hz. Mevlana sh:82)