İnişleri çıkış eylemek

Acılar insanı olgunlaştırır derlerdi de hem inanmazdım hem de inanırdım. İnanmazdım çünkü kendim de dahil olmak üzere bir insanın acı çekerken şikayet ettiğine, halinden memnuniyetsizliğini her fırsatta dile getirdiğine şahit oldum. Ne vesileyle olursa olsun acının kainatın sihibinden geldiğini unuttuğumuz ya da hatırlamak istemediğimiz çok oldu. Asıl faili göremediğimizden acılar bizi olgunlaştıramadı. Yani fırsatları kaçırdık. Belki de tevekkül ve rıza trenini kaçırmak üzereyiz. İnanırdım çünkü nadir olarak acı çeker bazı insanların benim anlayamadığım bir teslimiyette Rablerine bağlandıklarını ve acıları bal eyleyip yediklerini gördüm. Bu insanlara çok saygı duyarım çünkü onlar büyük bir ihtimalle Allah'ın (cc) has kullarıdır. Has güller gibi hem kokuları güzeldir hem de görünüşleri. Kamil insan olma yolunda acıları kendine basamak eyleyip onlarla yükselen bir insan olmak ve gönlünü vücut ülkesine hakim kılmak ne güzeldir kimbilir?

Bir arifin deyimiyle insanın inişleri çıkışlara gebedir. O zaman inişlerde bile ümitsizliğe kapılmadan çabalayarak suyun üzerinde kalabiliriz. Yeter ki kalbimizde bize Allah'ı hatırlatan bir vaiz olsun ve gece gündüz bizi zikrin potasında eritsin. Ve "kahrın da hoş lütfunda" olgunluğuna erelim. Kolay değil.

Her baktığımız yerde Allah'ı görmek bu kadar zor olmasaydı zikreden bir kalbin değerini anlayamazdık.

Çünkü zikreden bir kalp demek çok şey demektir. İnsanın yavaş yavaş Allah'ı bilmeye başlaması ne muhteşem bir yürüyüştür seyr-i sülukta. O zaman acıları bal eylerler de bize sadece onu tatmak kalır. Bir insanın ömrü nedir ki? Çok yaşasan yüze kadar. Bu zaman diliminde geldiğimiz gibi gitme eğilimindeysek ne kötü! Hele kendimize bir yol gösterici bulamadıysak çölde kaybolmaktan beter bir hale gelebiliriz. İşte bu yüzden şükür ki her devirde kamil insanlar var. Onlara danışmaya tenezzül etsek nasıl olur?