Kendimize dönme meselesi

İnanma ihtiyacı insanın doğuştan getirdiği bir vasıftır. İnsanoğlu inanma eğilimiyle beraber doğar. Ve bu eğilim, doğru yönlendirildiği taktirde insan, insanî ve ahlakî vasıflarla donanır; huzurlu, mutlu ve kendiyle barışık olur.

İnanma duygusu tatmin edilmediği zaman insan, içinden çıkılmaz bir muammaya dönüşür. Batı toplumları bugün bu durumu yaşamaktadır.

Bir batılı akademisyen Aleksandr Solzhenitsyn bu konuda şöyle diyor:

"O yüce gücün varlığını reddedince, o boşluğu kendi kişisel zorunluluklarımızla doldurduk. İnsan ilişkilerimizde uzaklaşma, yabancılaşma ve duygusuzluk çok daha güçlenmiştir... Bugünkü manevî çaresizliğimizi ortaya koyan en önemli şey ölüm korkumuzdur" (Yüzyılın sonu, N. Gardels, sy: 22).

Tahrif edilmiş Hıristiyanlık, batı insanının manevi tatminsizliğini karşılayamamış, dertlerine deva olamamıştır. Hıristiyanlık, kurum olarak gücünü devam ettirmektedir. Ancak, doktrinel olarak çökmüştür. İnsanlar % 60'lara varan oranlarda, kilisenin vâz ettiklerine inanmadığını söylemektedir.

Neticede manevi yönden denetimsiz, tatminsiz ve başıboş kalan fertler hem kendilerine hem de topluma zarar vermektedirler. Cambridge Üniversitesi'nde çalışmalarını sürdüren Akbar Ahmed, "G-7 uygarlığının derdi, manevi felsefenin olmayışıdır. Batı'ya dinamik enerjisini kazandıran şey, bireyciliği, tahakküm etme arzusu tüketim felsefesiyle ne pahasına olursa olsun maddi varlık biriktirme tutkusudur. Toplumu hareket halinde tutan, bu telaş dolu enerjidir" diyor. (Yüzyılın Sonu, N. Gardels, sy: 42).

Batı toplumları bugün bu hali yaşıyor.

Asıl mesele, insanoğlunun yaratılış sebebine uygun olarak Yaratıcısıyla buluşması, O'na yönelmesi, tek hak dinin çerçevesinde sabır, merhamet, hoşgörü, tevazu, cömertlik, fedakârlık gibi vasıflarla donanmasıdır.

İnsandaki inanma ihtiyacı ancak bu şekilde tatmin olabilir. İnsanın kendisi ve cemiyet yararına kazanılması bu yolla mümkündür. İnsan ancak bu ilahi hakikatlerle buluştuğu zaman huzuru yakalayabilir.

Solzhenitsyn'a göre "... Gezegenimize huzur gelecek gibi değildir. Huzuru kolay bulamayacağız..." Manevi yönden iflas etmiş bir sistemin mensubu olanların bu neticeye varması doğaldır.

Anormal olan, geldikleri iflas noktasını itiraf eden bu medeniyetin örnek model olarak kabul görmesidir. Kaldı ki, bu çöküş toplum hayatının her noktasına nüfuz etmiştir.

Bizim bu dünyayı örnek kabul etmemiz başlı başına bir tezattır. Zira, 'hazine üzerinde oturan dilenci' misali kendi zenginliğimizden haberimiz yok. Kendi medeniyetimizin değerlerini ve manevî zenginliğimizi hayata geçirdiğimiz anda, başka kültürleri örnek almanın manasızlığını anlayacağız.

Mesele kendimize, kendi değerlerimize dönme meselesidir.