Kırbaçlanan ve kolu çıkartılan İmam

İmamı Malik hicri 93 yılında Medine'de Arap asıllı bir anne- babadan dünyaya gelmiştir. Kendisi ilimle meşgul olan bir ailede doğduğundan tabi'inin âlimlerinden, ilimler öğrenmiş, onlardan ayrılmamış, hadis rivayet etmiştir. İmamı Malik ilk başta rivayet ilmiyle başlamıştır ki bu, Peygamber (s.a.a.) hadislerinin ilmidir. Daha sonra sahabelerin fetvalarını öğrenmek ve tespit etmekle uğraşmış bunlarla yetinmeyip İslam'la ilgili bütün ilimleri öğrenmiş, fıkhi görüşlerini de bu temeller üzerine kurmuştur.
Hocalarına gelince, Emeviler devrinde diğer şehirlerdeki fitnelerin çokluğu sebebiyle âlimler, Peygamber'in (s.a.a.) mübarek cismini sinesinde bulundurması hasebiyle, Medine'ye hicret ediyorlardı. Böyle karışık bir dönemde hükümdarların baskılarından kaçan birçok âlim Hicaz'a sığınıyordu. İmamı Malik de Medine'ye sığınan bu âlimlerin 100'e yakınından ders almıştı. Eğitiminin her safhasında yanından ayrılmadığı hocası İbn-i Hürmüz'e on üç sene boyunca talebelik yapmıştır. 
İmam Cafer-i Sâdık'ın meclislerini kaçırmazdı. El-Medârik adlı eserinde kendisinden aynen şöyle nakledilmektedir. "Ca'fer b. Muhammed'e gelirdim. O çok şakacı ve güleç yüzlü idi. Yanında Hz. Peygamber'in adı anılınca yüzü sararırdı. Ona uzun zaman devam ettim. Her görüşümde onu ancak üç şeyden biri ile meşgul bulurdum. Ya namaz kılar, ya oruç tutar veya Kur'ân okurdu. Abdestli olmadan Hz. Peygamber'den (s.a.a.) hadis rivayet etmezdi. Manasız sözleri hiç ağza almazdı. O, Allah'tan korkan zâhid ve âbid âlimlerden idi. Yanına geldiğim zaman yastığını alır mutlaka bana ikram ederdi. (El- Madarik, varak:210)
İmamı Malik'in Ehlibeyt'e vermiş olduğu değer yalnız derslerine iştirak edip onlardan ilmi olarak istifade etmesiyle sınırlı değildi, Ehlibeyt'in isyanlarında onlarla beraber olup isyanlara destek veriyordu. Abbasilerin ikinci halifesi El- Mansur, İmam Ali evlatlarına karşı baskıyı artırdığında İmam Hasan evlatlarından Muhammed en Nefsü'z-Zekiyye Medine'de harekete geçtiğinde O'nun en baş destekçisi Medineli İmamı Malik idi. 
İmamı Malik "İkrah karşısında kalan kimsenin yemini muteber değildir" hadisi şerifini sık sık tekrarlıyordu. Ehlibeyt'le ayaklananlar Muhammed en Nefsü'z-Zekiyye ile kardeşi İbrahim'in Halife Mansur'a yaptıkları biat'in, ikrahla (zorla) tehditle olduğunu söylüyorlar ve hadisi şerifi biat'ı iptal etmek için delil olarak kullanıyorlardı. İmamı Malik de, Medine'de kılıçlarla yapılamayacak olan bu desteği ilmiyle ortaya koyup, bu ayaklanmalarda halkı Ehlibeyt'e destek olmaya çağırıyordu. İmamı Malik, bu hadisi derslerinde tekrarlamaktan men edildiği halde, bundan vazgeçmemiştir. (Mezhepler tarihi Muhammed Ebü Zehra s. 457). Halife Mansur ayaklanmada İmamı Malik'in desteğini gördüğünde o'na kırbaç cezası verdirmişti. İmamı Azam da aynı halife tarafından aynı isyanlarda aynı tarihlerde aynı işkencelere maruz kalıp sonrasın da Şehit edilmiştir.
Bu işkenceler esnasında bir kolu çekilmek suretiyle omzundan çıkartılan İmamı Malik derslerine yaraları şifa bulur bulmaz başlamıştır. Kendisini seven talebelerinde büyük izler bırakan bu işkenceler neticesinde, İmamı Malik'in itibarı artırmıştır. Hatta ona vurulan kırbaçlar, Allah katında şeref ve itibarının yüksekliğinin şahadeti olmuştur. Ümmete, Ehlibeyt sevgisi ve desteği için nelere katlanılması gerektiğine iyi bir örnek olmuştur.