KISSADAN HİSSE
11.05.2005 00:00:00
Allah dostlarının halleri
Alaaddin Attar Hazretleri Kuddıse Sırruhu, Bahaeddin Nakşibend Hazretleri Kuddise Sırruhu'nun şöyle dediğini söylemiştir:
-Onsekiz yaşında veya daha fazla idim. Rahmetlik dedem, bir an evvel evlenmem için gayret ediyordu. Bu sebeple, beni Şeyh-i Kebir Muhammed Baba'nın bulunduğu Semmas'a yolladı, ondan dua talep ediyordu.
O mübarek yere gittim, Hazret'le buluşma şerefine nail oldum. Bir akşam vakti sohbet ettik. Onun sohbetinden nefsimde bereket hasıl oldu. Nefsime, tam tazarru ve meskenet doldu. Gecenin sonuna doğru kalktım. Abdest aldım, cemaatinin bulunduğu mescide girdim. İki rekat namaz kıldım, başımı secdeye koydum. Dua ettim, çokca yalvardım. Bu esnada, dilimden şu niyaz çıktı:
-İlahi, bana belaya tahammül kuvveti ver, muhabbet mihnetine tahammül ihsan eyle.
Sabahı ettim, Hace Baba'nın yanına vardım. bana teveccüh etti, firasetle benden sadır olanı anladı şöyle buyurdu:
-Oğlum, şöyle demen daha uygundur: "Bu zayıf kula, rızana ait şeyi ihsan eyle." Sebebine gelince: Hakkın rızası, kulun bela içinde olması değildir. Şayet hikmeti icabı, sevdiğine bir bela yollarsa, o belaya tahammülü de ihsan eder. İşin asıl hikmeti kula zahir olur. Bilerek bela istemek, müşkil iştir, edebi bozmak kula yakışmaz.
Bundan sonra, sofra hazırlandı. Sofradan her alıp yiyişimde, Hace Baba bana bir çörek verirdi. Onun bu verdiği çöreği içimden almak istemezdim, ama o şöyle derdi:
-Kabul et, bunun faydasını göreceksin. O zaman alırdım. Sonra yola çıktık. Kasr-ı Arifin'e kadar onun yanından yürüdüm. Yolda onun himarı peşinden tam ihlasla giderdim. Ner var ki, gönlüm hevai duygulara oldukca takılırdı. Her ne zaman böyle bir takılma olsa bana döner şöyle derdi:
-Gönlüne sahib ol.
Bu halleri onda müşahade ettikçe, yakînim kemal bulur, zatına karşı muhabbetim artardı.
Bu yol güzergâhında bir yere vardık, orada Hace Baba'nın sevdiği kimseler vardı. Birinin konağına gittik. Bizi güler yüzle, içten gelen sevinçle, tevazu ve engin gönülle karşıladı. Hace Baba ile, o konağa indikten sonra, o kimsede, bir sıkıntı görünmeye başladı. Bunu anlayan Hace Baba ona sordu:
-Bu sıkıntılı halin sebebi nedir, doğruyu söyle. O kimse şöyle anlattı:
Yemek için, burada hazır süt var ama ekmek yok. Sıkıntım bundandır.
Bunun üzerine Hace Baba bana döndü ve şöyle dedi:
-O çörekleri getir, böylece o çöreklerin faydası görüldü.
Bu ve benzeri haller, gidişte ve dönüşte çok oldu. Olanları gördükçe, ona karşı inancım ve muhabbetim artardı.
Alaaddin Attar Hazretleri Kuddıse Sırruhu, Bahaeddin Nakşibend Hazretleri Kuddise Sırruhu'nun şöyle dediğini söylemiştir:
-Onsekiz yaşında veya daha fazla idim. Rahmetlik dedem, bir an evvel evlenmem için gayret ediyordu. Bu sebeple, beni Şeyh-i Kebir Muhammed Baba'nın bulunduğu Semmas'a yolladı, ondan dua talep ediyordu.
O mübarek yere gittim, Hazret'le buluşma şerefine nail oldum. Bir akşam vakti sohbet ettik. Onun sohbetinden nefsimde bereket hasıl oldu. Nefsime, tam tazarru ve meskenet doldu. Gecenin sonuna doğru kalktım. Abdest aldım, cemaatinin bulunduğu mescide girdim. İki rekat namaz kıldım, başımı secdeye koydum. Dua ettim, çokca yalvardım. Bu esnada, dilimden şu niyaz çıktı:
-İlahi, bana belaya tahammül kuvveti ver, muhabbet mihnetine tahammül ihsan eyle.
Sabahı ettim, Hace Baba'nın yanına vardım. bana teveccüh etti, firasetle benden sadır olanı anladı şöyle buyurdu:
-Oğlum, şöyle demen daha uygundur: "Bu zayıf kula, rızana ait şeyi ihsan eyle." Sebebine gelince: Hakkın rızası, kulun bela içinde olması değildir. Şayet hikmeti icabı, sevdiğine bir bela yollarsa, o belaya tahammülü de ihsan eder. İşin asıl hikmeti kula zahir olur. Bilerek bela istemek, müşkil iştir, edebi bozmak kula yakışmaz.
Bundan sonra, sofra hazırlandı. Sofradan her alıp yiyişimde, Hace Baba bana bir çörek verirdi. Onun bu verdiği çöreği içimden almak istemezdim, ama o şöyle derdi:
-Kabul et, bunun faydasını göreceksin. O zaman alırdım. Sonra yola çıktık. Kasr-ı Arifin'e kadar onun yanından yürüdüm. Yolda onun himarı peşinden tam ihlasla giderdim. Ner var ki, gönlüm hevai duygulara oldukca takılırdı. Her ne zaman böyle bir takılma olsa bana döner şöyle derdi:
-Gönlüne sahib ol.
Bu halleri onda müşahade ettikçe, yakînim kemal bulur, zatına karşı muhabbetim artardı.
Bu yol güzergâhında bir yere vardık, orada Hace Baba'nın sevdiği kimseler vardı. Birinin konağına gittik. Bizi güler yüzle, içten gelen sevinçle, tevazu ve engin gönülle karşıladı. Hace Baba ile, o konağa indikten sonra, o kimsede, bir sıkıntı görünmeye başladı. Bunu anlayan Hace Baba ona sordu:
-Bu sıkıntılı halin sebebi nedir, doğruyu söyle. O kimse şöyle anlattı:
Yemek için, burada hazır süt var ama ekmek yok. Sıkıntım bundandır.
Bunun üzerine Hace Baba bana döndü ve şöyle dedi:
-O çörekleri getir, böylece o çöreklerin faydası görüldü.
Bu ve benzeri haller, gidişte ve dönüşte çok oldu. Olanları gördükçe, ona karşı inancım ve muhabbetim artardı.
Yorumlar
Yorum bulunmuyor.
