Köyümüz ve biz

Değerli okurlar "kendimizi dinlemek" günümüzde çok tutulan bir kavram oldu.

Kendimizi dinlersek, o bize sağlığımızla ilgili bilgiler verir. Almamız gereken tedbirleri de söyler. Aynı zamanda ruhumuzu da dinlersek, o da bize ötelerden haber verir.

İnsan deyince aklımıza neler geliyor. Çocukluğumu hatırlıyorum da Çorum'da, soğuk karlı bir günde, sabahleyin bir arazi aracına bindik babamla. Şoförü de vardı. Dağları o zaman gördüm. Karlı, sisli heybetli dağlar. O dağlara yaklaştıkça babam çok mutlu oluyordu ve bu duygu bana da yansıyordu.

O dağlar bizimmiş. O dağların en yukarısında bizim köyümüz varmış. Dağları tırmanmış, köyümüze yaklaşmıştık. Tarlaların bazıları bizimmiş. Köyün ortasında bir pınar vardı, suyu çok soğuk ve gür olarak, devamlı akıyordu. Onu rahmetli dedem yaptırmış, suyunu da bahçelere vermiş.

Kaz ve ördek sürülerini ilk defa görmüştüm. Araçtan indik. Yokuş yukarı taşlı bir yoldan yürüdük ve köydeki büyük bir eve geldik. Babaannem, amcam, yengem, amcaoğulları ve kızları, gelinler, komşular, çocuklar, akrabalar… Biz İstanbul'dan gelmiştik. Tam bir bayram havası vardı. Yemekler yendi, sohbetler yapıldı. Sonra tarlalara, bahçelere, bağlara gittik. Yol boyunca kavak ağaçları vardı. Meğer çoğunu rahmetli dedem dikmiş.

Bir de yazın gitmiştim köye. Harman zamanı diyordu amcalarım. Ekinler biçiliyordu. Ağaçlardan meyveler topluyorduk. Köyün çocukları ile birlikte hayvanları otlatıyorduk. Artık yepyeni bir maddi âlem açılmıştı önümde. Daha sonra İskenderun'da, yine çok küçüktüm… Bir sabah baktım evde, köyümüzden gelen misafirlerimiz vardı. Akrabalarımızdı. Babam inşaat işleri ile uğraştığı için çalışmaya gelmişlerdi. Benimle sohbet ediyorlardı. Onları çok sevmiş ve onlara ısınmıştım. Ama bir soru sordular bana.

"Bizi kim yarattı?" dediler. "Allah (c.c)" dedim. "Peygamberimiz kim?" dediler. Bilemedim. "Hz. Muhammet (s.a.v)" dediler. O an peygamberimize karşı çok büyük bir muhabbet hissettim. "Babamız kim?" dediler. "Babamı tanıyorsunuz, sizin amcanız" dedim. "Babamız Adem (a.s)" dediler. "Annemiz kim?" dediler, "Annemi tanıyorsunuz, sizin yengeniz" dedim. "Annemiz Havva (a.s)" dediler. "Kitabımız da Kur'an-ı Kerim" dediler. "Allah (c.c) nerede?" dediler. Bilemedim. "Allah (c.c) nerede anarsan oradadır" dediler.

Bu sefer de yepyeni bir manevi âlem açılmıştı önümde. Küçükken camilerde Kur'an-ı Kerim harflerini öğrenen arkadaşlarımızla, caminin bir tarafında oturup çalışıyorduk. Diğer tarafta Kur'an-ı Kerim'i öğrenmiş, bizden biraz daha büyük arkadaşlarımız vardı. Bir an önce biz de onların tarafına geçmek için çok sabırsızlandığımızı hatırlıyorum. Adapazarı'nda ortaokul çağındayken camide Kur'an-ı Kerim'e geçmek nasip oldu. Yaşlı, nur yüzlü bir hocamız vardı. Beni, o camiye alıştıran arkadaşım, "Kur'an-ı Kerim'e geçtin, artık hocamıza bir hediye vermen çok iyi olur" dediğinde çok şaşırmış ve sevinmiştim. Anneme de söylediğimde o da çok şaşırmış ve sevinmiş, hemen bir havlu ve mendil hazırlamıştı.

Cuma namazlarına gitmeye başlamıştık. Babamla bayram namazlarına gidiyorduk. Bursa'da lise yıllarında çok çalışkan bir sınıftaydım. Din bilgisi dersi öğretmenimiz, ders sırasında aramızda çok konuşup gülüşünce bize hitaben, "hey gençler, Cennetle mi müjdelendiniz!" diye seslenirdi. Bir de Kur'an-ı Kerim'de, Allah (c.c)'ın dinini kıyamete kadar koruyacağını beyan ettiğini ve Kur'an-ı Kerim'in bozulmadan kalacağını öğretirdi. Din bilgisi öğretmenimiz hem dinimizi hem kendisini bize çok sevdirmişti.

Üniversite hayatına başlayınca büyük insan Haydar Baş hocamızla tanıştık. İcmal dergisi ile tanıştık. Üniversiteli gençler olarak ona binlerce soru sorduk, çok yorduk onu. Ama o, hiç usanmadan, gece gündüz bir gül gibi karşıladı bizi ve büyük bir merhamet ve sevinçle sorularımızı cevaplandırdı.

Her sorduğumuz soruya, sanki bin yıldır hazırlanmış gibi cevap verirdi. Her cevabını yıllarca düşünür hayatımıza yön verirdik. "Cenabı Hak bize ruhundan üfledi" dedi. "İnsan, Allah (c.c)'ın yeryüzündeki halifesidir" dedi. "Bugün insanlığın asıl meselesi, ahiret gününe inanıp inanmama noktasındadır" dedi. "Bugün kendinden kaçan insan, kendini arama seferberliğindedir" dedi. "Ne yabanda arıyorsun, aradığın sendedir, kendinde, kendinde ara" dedi. "Kara derede ne işin var? Gelsene Muhammed (a.s)'ın denizine" dedi…

Bu sefer de Mevlanaların, Hacı Bektaşilerin, Yunusların, Şems-i Tebrizilerin yolunu tanımaya başlamıştık. En son, Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ü, Ehl-i Beyt'i insanlığa tanıtıp vuslata kavuştu. Zaten Ehl-i Beyt bizi Kur'an-ı Kerim'e, Kur'an-ı Kerim de bizi Ehl-i Beyt'e yönlendiriyor.

Gazi paşamızın "Köylü milletin efendisidir" sözü ne kadar haklıymış. Çocuklarımızı köylerimize götürelim. Köylerimizin maddi ve manevi havasını yaşatalım. Köylerimizde yaşayan insanımız çok azalmış, yaş ortalaması 57 olmuş. Köylümüz büyük sıkıntılar içinde. Tarım ve hayvancılığa çocuklarımızı ve gençliğimizi alıştıralım. Büyük şehirlerdeki çevre, ekonomi ve sağlık sorunlarını azaltalım. Milli Ekonomi Modeli ile bunu başarabiliriz.